Point Of View

Διάφανα Κρίνα live @ Piraeus Academy - Review

Κωστής Γωγιός

«Ένας τρόπος να πεις αντίο»

Κυριακή βράδυ 4/12, Piraeus Academy: O χώρος  γεμάτος από «φίλους» των Διάφανων Κρίνων, με τις προσκλήσεις  να έχουν εξαντληθεί ήδη από την πρώτη ημέρα ανακοίνωσης του συγκεκριμένου live. Ενός live, που στην πραγματικότητα ήταν μόνο γιορτή και ένας φόρος τιμής. Ο κόσμος ήταν εκεί, γεμάτος συναίσθημα, για να τιμήσει τον Θάνο Ανεστόπουλο και τα τραγούδια του με σπονδές από αλκοόλ. Οι γραμμές που θα ακολουθήσουν, κάθε άλλο παρά κριτική μπορούν να θεωρηθούν, καθώς οτιδήποτε άλλο εκτός από την καταγραφή συναισθημάτων, εικόνων και ήχων που βιώσαμε αυτό το βράδυ, θα έμοιαζε παράταιρο, ξένο και κυρίως απρεπές.

Στις 21:30 ακριβώς ακούστηκε το intro και για μια ακόμη (ίσως) τελευταία φορά, σχεδόν όλα τα «Κρίνα» πήραν τη θέση τους στη σκηνή. Ο Παντελής Ροδοστόγλου με το μπάσο του, ο Νίκος Μπαρδής με την κιθάρα και την τρομπέτα του, ο Κυριάκος Τσουκαλάς με την κιθάρα του, ο Τάσος Μαχάς πίσω από τα τύμπανα του κι ο Παναγιώτης Μπερλής με τα πλήκτρα του και τη φωνή του να προσεγγίζει, ευλαβικά σχεδόν, τα κομμάτια. Οι ορχηστρικές μελωδίες του συγκροτήματος γέμισαν αμέσως το χώρο και οι ίδιοι μας το κατέστησαν σαφές: «Θα παίξουμε για όλες τις όμορφες στιγμές και διαδρομές που είχαμε μαζί με τον Θάνο».

Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα να ακούς αγαπημένα τραγούδια, αλλά να μην είσαι χαρούμενος. Η θέση του τραγουδιστή με το μικρόφωνο, εκτός από τις περιπτώσεις που τραγουδούσε κάποιος καλεσμένος, έμενε άδεια για να θυμίζουν γιατί ήμασταν εκεί και το ποιος λείπει. Κάθε στίχος που ακουγόταν έμοιαζε ότι θα μπορούσε να έχει γραφτεί ειδικά για την περίσταση κι έπαιρνε σάρκα και οστά με την πρόωρη φυγή του Θάνου. Στην αρχή τόσο το συγκρότημα όσο κι ο κόσμος ήταν «μαγκωμένοι», μουδιασμένοι και χαμογελούσαν βιαστικά μεταξύ τους. Η μουσική όμως είναι λυτρωτική και έχει τη δύναμη να σε κάνει να ξεχάσεις, να παρασυρθείς και να μετατρέψεις τη θλίψη αν όχι σε γιορτή, τουλάχιστον σε ένα ξέσπασμα. Όσο περνούσε η ώρα και τα τραγούδια, οι πάνω και κάτω από τη σκηνή λύνονταν και γίνονταν ένα και μετέτρεπαν τη συναυλία σε μια μεθυσμένη γιορτή, όπως της άξιζε και όπως φαντάζομαι θα ήθελε κι ο Θάνος. 

Σε αυτό βοήθησαν και οι καλεσμένοι που ήρθαν να τραγουδήσουν για τον Θάνο και να αποτίνουν φόρο τιμής. Ο συγκινημένος  Αλκίνοος Ιωαννίδης που φώναξε για άλλη μια φορά «παρών» και ήταν εκεί για να τραγουδήσει τις «Μνήμες του Νερού», το «Βάλτε να πιούμε», το «Έγινε η απώλεια συνήθεια μας», το «Σε μια γη που ανατέλλει» και το φορτισμένο «Θέμεθλο» με τους μελοποιημένους στίχους του αδερφού του Λίνου. Ο Alex K. (Αλέξης Καλοφωλιάς) των Last Drive που έπαιξε φυσαρμόνικα στο «Βάλτε να πιούμε» και τραγούδησε το “it’s all over now, baby blue” του Dylan σε μια τρομερή εκτέλεση με δεύτερα φωνητικά από τους υπόλοιπους και το riff του “In-A-Gadda-Da-Vida” να πλανιέται στον αέρα. Ο Παύλος Παυλίδης που έδωσε την χαρακτηριστική φωνή και ενέργεια του στο «Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά» και «Με ρωτούν οι χειμώνες». Όποιος και να ανέβαινε στη σκηνή, σου έδινε την εντύπωση πως ήθελε να το κάνει όσο πιο αθόρυβα, σεμνά και με ευλάβεια γίνεται, χωρίς να θέλει να φανεί, απλώς να δείξει την αγάπη του και τον σεβασμό του. 

Τα Διάφανα Κρίνα έπαιξαν ένα καινούριο κομμάτι με τον τίτλο «(Ό,τι απόμεινε από εμάς) Ένας σωρός λευκά φτερά» ( ό,τι απόμεινε από μας, ένας σωρός λευκά φτερά/ που κάποιοι ζητιάνοι τα περιμάζεψαν για να ζεσταίνονται τις νύχτες) κι έπαιξαν σχεδόν 3 ώρες. Ήταν τέτοια η επιμονή και η δίψα του κόσμου που το συγκρότημα βγήκε ξανά για να παίξει άλλη μια φορά το καινούριο κομμάτι αλλά και το «βάλτε να πιούμε» με τον Αλκίνοο και πάλι επί σκηνής. Δεν ξέρω αν σκέφτονται κάποια επανένωση (ίσως ναι, από το feeling που αποκόμισα), αλλά νομίζω ότι πολλοί θα έχουν ανάμικτα συναισθήματα για κάτι τέτοιο, χωρίς την παρουσία του Θάνου. Στον «κλόουν την Τετάρτη» ο κόσμος τραγούδησε την εισαγωγή, στις «Μέρες Αργίας» οι φωνές όλων μας ενώθηκαν στον ύμνο της εφηβείας μας και όπως είπε κι ο Παναγιώτης «Είναι δυνατόν να μη ζούμε μέσα από τα κομμάτια; Είμαστε όλοι αθάνατοι». Ήταν θεωρητικά μια βραδιά για τον Θάνο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια βραδιά για όλους μας. Για την απώλεια, που δεν πρέπει να γίνει συνήθεια μας. 

Setlist

Αν το βρεις, Κάθε τι που ανασαίνει, Μνήμες του νερού, Έγινε η απώλεια συνήθεια μας, Θέμεθλο, Βάλτε να πιούμε. Σε μια γη που ανατέλλει, Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου, Γιορτή, Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση, Μ’ ένα άδειο ποτήρι, Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός, Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία, Διάφανα κρίνα, Ζωή σαν τη δικιά μου, Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά, Με ρωτούν οι χειμώνες, Όλα αυτά που δεν θα δω, Κυριακή των Βαΐων, Μέρες αργίας, Η μπαλάντα της φωτιάς (Μουχλαλούδα), It's all over now, baby blue (Bob Dylan), (Ό,τι απόμεινε από εμάς), Ένας σωρός λευκά φτερά, Μπλε Χειμώνας, 

Encore

(Ό,τι απόμεινε από εμάς) Ένας σωρός λευκά φτερά, Βάλτε να πιούμε

Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος