Ένα σπίτι από γέφυρες... γεμάτο συναισθηματική ένταση...

Είχα τη χαρά να παρακολουθήσω (με κυριολεκτικά κομμένη την ανάσα) την τελευταία δουλειά του Παύλου Κουρτίδη στο θέατρό του. Καιρό είχα να δω μια τόσο ολοκληρωμένη χοροθεατρική παράσταση από κάθε άποψη. Τα κείμενα του εξαιρετικά δομημένου έργου (γραμμένα από τον πολυτάλαντο κατά την ταπεινή γνώμη μου Μιχαήλ Άνθη) χαρακτηρίζονται από εμφανή λιτότητα η οποία δεν είναι καθόλου αφελής. Αντίθετα, ο λόγος εμπεριέχει όλα όσα το σώμα δεν μπορεί να εκφράσει και σε συνδυασμό με τις χορογραφίες που εκφράζουν αυτά ακριβώς που ο λόγος δεν μπορεί να παρουσιάσει... δημιουργούν ένα υπερθέαμα σπάνιο για τις θεατρικές και χορευτικές σκηνές της χώρας. 

Τα σκηνικά που εκ πρώτης όψεως δεν προδίδουν αυτό που θα ακολουθήσει, η μοναδική πρωτότυπη μουσική του ταλαντούχου και ανερχόμενου (θυμηθείτε τα λόγια μου!) μουσικού Βασίλη Τσεντούρου και φυσικά οι χορογραφίες... Χορογραφίες ευφάνταστες, πρωτότυπες, δυνατές, τεχνικά άρτιες που συνδυάζουν από τη μια δομημένα χορογραφικά στοιχεία και από την άλλη αυτοσχεδιαστικές εξαιρετικά δυνατές στιγμές. 

Κάθε εικόνα που δημιουργείται μέσα στον περιβάλλοντα χώρο είναι απλά αριστουργηματική και αυτή η εικόνα είναι που καθηλώνει το κοινό. 

Μπαίνοντας στο θέατρο ΠΚ βρίσκεστε σε έναν χώρο εγκλεισμού, απομόνωσης, τρέλας... Βγαίνοντας μεταφέρεστε σε έναν κόσμο αισιοδοξίας... στον κόσμο αυτό που όλα γίνονται αρκεί να υπάρχει θέληση και ελπίδα. 

Απλά δείτε το...