The walking theory – Κριτική

Πως το βάδισμα μας προδίδει τον χαρακτήρα μας και ποια είναι τα στάδια γέννησης μιας ιδέας;  

Ένας φιλόσοφος, αναπτύσσει την σημαντικότερη ιδέα του χρησιμοποιώντας τον λόγο και την πράξη. Με τη συνδρομή μιας ηλικιωμένης με πολλά κέρματα, ενός νεαρού με γαλάζια μαλιά, και μιας νεαρής με ψηλοτάκουνες γόβες μας καθοδηγεί στην περίφημη «Ανθρώπινη Κωμωδία» του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. 

Μια παράσταση στις παρυφές του Théâtre Libre, που συγκεράσει τρία διαφορετικά ρεύματα: τον ρεαλισμό του Μπαλζάκ, τον υπερρεαλισμό του Αρτώ και τον νατουραλισμό του Αντουάν. Μέσα στο χώρο της Cheap Art, περίπου είκοσι καρέκλες τοποθετημένες σε ημικύκλιο δημιουργούν την σκηνή που εκτυλίσσεται η δράση. Οι θεατές τοποθετημένοι σαν συνένοχοι ο ένας δίπλα και απέναντι στον άλλο, εκτεθειμένοι στις διαδικασίες αναπαράστασης, προκαλούνται αλλεπάλληλα από την διάνοια του Μπαλζάκ και την πληθωρικότητα των χαρακτήρων του. 

Η πυκνότητα του έργου του Μπαλζάκ μεταφέρεται αυτούσια σε μια σύντομη και περιεκτική αναπαράσταση των λόγων του με σύγχρονες ελληνικές αναφορές από ιδιαίτερες και σατυρικές φιγούρες. Το γέλιο αλαφραίνει το βάρος της σκέψης που οδηγεί τον συγγραφέα ενώ ο αυτοσαρκασμός είναι διαρκής και καταλυτικός. Η συνεισφορά των θεατών στα μικρά ιντερλούδια ανάμεσα στον καταιγισμό του λόγου συναινούν στην αίσθηση ενός κλειστού προνομιούχου ‘κλαμπ’ θεατών και ερμηνευτών. 

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ κοινού και ερμηνευτών συχνά καταπατάται με ένα τρόπο κωμικό και εφευρετικό, σε βαθμό που σχεδόν επιδιώκει ο θεατής να καλέσει τον εκάστοτε ηθοποιό να την παραβιάσει. Η γλυκύτατη ηλικιωμένη πραγματικά αλωνίζει – παρά το τρέμουλο – ανάμεσα στο κοινό, ενώ η κυρία με τα ψηλοτάκουνα δοκιμάζει τις τσάντες των γυναικών που παραβρίσκονται. Ο νεαρός με τα γαλάζια μαλλιά προκαλεί ασταμάτητα όσο η περσόνα του Μπαλζάκ μας διηγείται τα καθέκαστα.

Σε κάθε περίπτωση το Walking Theory είναι πολύ περισσότερα από μια απλή διαδραστική παράσταση, είναι μια θεατρική εμπειρία με υψηλή τεχνική και δραματουργική προσέγγιση. Η αυθεντία του Μπαλζάκ συναντά την θεατρική ολότητα σε μια σπάνια σκηνοθετική προσέγγιση που συγκινεί, καθώς ο καταιγιστικός ρυθμός της δράσης επιτρέπει στην σκέψη του συγγραφέα να παρουσιαστεί ανάγλυφα.