Τρεις Κωμωδίες στην Αθήνα

Λιγάκι έρωτας, μερικές παρεξηγήσεις, ένας «τρελός του χωριού» και πλουμιστά κοστούμια-σκηνικά είναι, μάλλον, η βασική συνταγή της ευπώλητης αθηναϊκής κωμωδίας εν έτει 2016.

Με το ευπώλητη δεν εννοούμε ούτε εμπορική με την καθιερωμένη έννοια του όρου, ούτε φυσικά εύκολη. Εννοούμε ότι έχουμε που έχουμε τα προβλήματά μας βρε παιδιά, ως άνθρωποι και δη ως Έλληνες, μην μιζεριάσουμε και στο θέατρο. Να γελάσουμε, μωρέ! Να ξεχαστούμε, να ξενοιάσουμε.

Παρά τα δικά μου μύρια όσα προβλήματα και προβληματάκια, ναι, αυτά που με επιβεβαιώνουν ως υγιή και ζωντανή, μπορώ να πω πως προτιμώ την Τέχνη που με πλησιάζει μέσω της Σκέψης, της Μελαγχολίας, της Πίκρας. Μου αρέσουν τα δράματα και στη ζωή και στο θέατρο, το ομολογώ. Οι τραγωδίες, τα πάθη, οι συγκρούσεις, οι σιωπηλές κραυγές των ηρώων που κατακερματίζονται μέσα από την πένα άξιων θεατρικών συγγραφέων, αλλά και εργατικών θεατρανθρώπων που τους δίνουν σάρκα, οστά, οσμή και αφή.

Όταν όμως έχεις στη ζωή σου ανθρώπους σαν την Άντζυ Νομικού, τη Μαρίτα Ρίτζι και τον Σπύρο Μπιμπίλα δεν γίνεται να μην πας να δεις και μια κωμωδία. Μια είπα; Γράψτε λάθος. Τρεις, κυρίες και κύριοι και, μάλιστα, σε διάστημα μικρότερο των δέκα ημερών. Εξηγούμαι πάραυτα.

Καλοπροαίρετοι Θεατρίνοι, του Μαριβώ σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή στο θέατρο Τόπος Αλλού στην Κυψέλη

Η Άντζυ Νομικού είναι ο άνθρωπος που έχει αναλάβει την επικοινωνία- μεταξύ άλλων- μιας παράστασης που θα κλέψει φέτος τις εντυπώσεις. Ο λόγος για το τρίτο έργο του Μαριβώ που ανεβάζει το βελούδινο θέατρο Τόπος Αλλού. Με έστειλε να πάω για να γράψω, αλλά και για να της πω αν μου άρεσε τόσο όσο σε εκείνη. Έχουμε και λέμε: Μια αυστηρή μητέρα, μια παλαβή θεία, μια ευτραφής λαίδη με ευτραφέστερο πορτοφόλι και δυο ζευγάρια μπερδεμένων με, ερωτευμένων δε ανθρώπων αναμειγνύονται σε ένα παράξενο παιχνίδι: το ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης, στην οποία οι αληθινοί ρόλοι που έχει καθένας στη ζωή του ανατρέπονται. Μια παράσταση μες στην παράσταση! Οι ηθοποιοί, άριστα ενορχηστρωμένοι από τον κύριο Καμτσή, ταλαντούχοι και, παρά το ελαφρύ φαινομενικά θέμα του έργου, ερμηνεύουν εις βάθος, ταλαντεύονται εντός και εκτός των ρόλων τους, διατρέχουν το κείμενο με ρυθμό και τραγουδούν καθηλωτικά. Σε ένα σκηνικό, που δίνει τη δυνατότητα να παρελάσουν από τη σκηνή πολλές θεατρικές φόρμες, η παράσταση κινείται, όπως ακριβώς υπόσχεται, μεταξύ ρεαλισμού, κωμωδίας ηθών, γκροτέσκο και κουκλοθέατρου. Λιγάκι αμφιλεγόμενο το εγχείρημα της περίφημης…  σύγχρονης ματιάς, με τις παρεμβολές στατιστικών στοιχείων για τους γάμους και τα διαζύγια. Προσωπικά, μου αφαίρεσε από τη μαγεία του έργου. Σημειωτέον, όμως: τέτοια καταπληκτικά κοστούμια δεν ξανάδατε. Μειδιάσαμε και χαχανίσαμε, ταυτιστήκαμε και απολαύσαμε. 

Delete, της Μαρίτας Ρίτζι σε σκηνοθεσία της ίδιας, στο θέατρο Λύχνος στον Κεραμεικό

Ποτέ δεν είχα δει τη Μαρίτα Ρίτζι στο θέατρο, παρά το γεγονός ότι της είχα πάρει συνέντευξη 6 μήνες πριν το φετινό Delete. Γιατί, φήμες λένε, ότι η δεύτερη χρονιά θα είναι μόνο καλύτερη για το εγχείρημα της ακόμα underground  για τους ευρείς θεατρικούς κύκλους κυρίας Ρίτζι, αλλά της τρομακτικά αγαπητής στον κόσμο που την παρακολουθεί στα καλλιτεχνικά της βήματα. Έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί σε ένα έργο σύγχρονο, επίκαιρο και, σίγουρα, διαχρονικό, γιατί ο Έρωτας έχει πάντα τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. H Μάγκυ, λοιπόν, γνωστή και καταξιωμένη ηθοποιός , γνωρίζει τον Ανδρέα, ένα Σωματοφύλακα υψηλών προσώπων με τον οποίο, μέσα από το Facebook, θα ζήσει τον απόλυτο έρωτα. Πλαισιωμένη από 3 καλοπροβαρισμένους ηθοποιούς που «γράφουν» στη σκηνή, η αν μη τι άλλο αισθησιακή Μαρίτα Ρίτζι αλλάζει 12 φουστάνια και άλλες τόσες διαθέσεις πάνω στη σκηνή, αλλά και στο video wall. Από αδιάφορη ντίβα μεταμορφώνεται σε ερωτευμένη γυναίκα και, ύστερα, σε εκδικητική λύκαινα και ξανά πάλι σε αρνάκι που καρδιοχτυπά. Καθόλου κόντρα ο ρόλος της ηθοποιού που ενσαρκώνει επί σκηνής Θεάτρου Λύχνου η δραστήρια καλλιτέχνιδα, όμως η Μαρίτα Ρίτζι επιχειρεί αξιέπαινα να του δώσει διαστάσεις που εκθέτουν πλήρως την ηρωίδα της στο κοινό, που διαλύουν τα στερεότυπα και που, στην τελική, ενθουσιάζουν τους θεατές. Πολύ χειροκρότημα, ωραίος παλμός στη ζεστή αίθουσα του θεάτρου και αρκετές στιγμές γέλιου, που προκύπτει, βεβαίως, από απλοϊκά θεατρικά ευρήματα και σχετικά συνηθισμένες αφηγηματικές φόρμες. Ό, τι πρέπει το Delete για το απόγευμα μετά τη δουλειά-θα βάλει φωτιά και κέφι στην εβδομάδα σας. Το αγαπημένο μου κομμάτι της παράστασης; Κάθε στιγμή που η σέξυ κοκκινομάλλα του έργου έλεγε τις λέξεις βάζοντας το θήτα στη θέση του σίγμα! Αλήθεια, κυρία Μαρίτα Ρίτζι, γιατί δεν το κάνετε σήριαλ; Θέλουμε να δούμε τι θα γίνει παρακάτω…

Δεν είναι αυτό που νομίζεις του Γιώργου Λαζαρίδη, σε σκηνοθεσία Χάρη Βορκά  στο θέατρο Χατζηχρήστου

Την ημέρα της γιορτής του, ο Σπύρος Μπιμπίλας ανήγγειλε στον προσωπικό του λογαριασμό την επιθυμία για ένα ιδιαίτερο δώρο από μεριάς των θεατών: να συγκεντρωθούν γλυκά, τρόφιμα και χρήματα σε κουτί στο όνομα του ΤΑΣΕΗ που θα αποδοθούν στους άπορους ηθοποιούς και στους τρόφιμους του Θριασείου Θεραπευτηρίου, όπου νοσηλεύεται ο ηθοποιός Σταύρος Μαυρίδης. Αυτός ο λόγος ήταν ικανός από μόνος του να με στείλει σχεδόν οπουδήποτε, ειδικά κάπου που ήξερα πως θα ανοίξει η καρδιά μου. Η ερωτική φαρσοκωμωδία που επέλεξε να σκηνοθετήσει ο αμφιλεγόμενος Χάρης Βορκάς γράφτηκε για τον Κωνσταντάρα και τον Ρίζο, αλλά δεν παίχτηκε ποτέ. Μια ιστορία απιστίας, ένας θεότρελος επισκέπτης, ένας μασκαρεμένος απατεώνας και μια σέξυ εκπρόσωπος της Αστυνομίας δημιουργούν μπερδέματα, ευτράπελα και πολύ γέλιο. Γέλιο, όμως! Εντάξει, υπήρχαν αρκετά κλισέ και, ίσως, άστοχα αστεία, βασισμένα σε φερμένα από την ελληνική τηλεόραση κλισέ και καρικατούρες: η πλούσια κυρία με τα τυρμπάν μες στο σπίτι, η αλλοδαπή οικιακή βοηθός, ένας εργοστασιάρχης που γουστάρει μικρούλες και λοιπά. Η Καίτη Φίνου ασυναγώνιστη, ο Χάρης Βορκάς σκέτη έκπληξη και ο Σπύρος Μπιμπίλας, ως συνήθως, ο κλέφτης των εντυπώσεων. Τα νεαρά και όμορφα κορίτσια των δορυφορικών ρόλων θα μπορούσαν να είναι λιγότερο «υστερικά» επί σκηνής. Το αυτό ισχύει, κατά την άποψή μου, και για τα σκηνικά, τα οποία θα μπορούσαν να ήταν λιγότερο κραυγαλέα. Αυτές οι γιγαντιαίες Μέριλιν στο φόντο πια τι ήθελαν να συμβολίσουν;  Η παράσταση πάντως, στο σύνολό της, αποτελεί πρόταση διασκέδασης και να πάτε να την απολαύσετε.

Αυτά, που λέτε, περί κωμωδιών. Εύχομαι από καρδιάς καλή συνέχεια στις προσπάθειες καλλιτεχνών και θεάτρων να φτιάξουν τέχνη και να φέρουν τον κόσμο στις βελούδινες καρέκλες. Αν κρίνω από τα δυνατά χειροκροτήματα μετά το τέλος και των τριών ως άνω παραστάσεων, καμιά τους δεν έχει να φοβάται τίποτα.