Φιλοκτήτης – Κριτική

«Ο κόσμος αλλάζει. Εμείς;»

Τον δέκατο χρόνο του Τρωικού πολέμου, ο χρησμός θέλει τους Έλληνες να νικούν μόνο με τα όπλα του Ηρακλή. Μα, τα μυθικά όπλα, τα έχει ο Φιλοκτήτης στο νησί όπου οι ίδιοι οι Αχαιοί εγκατέλειψαν. Έτσι ξεκινά ο Νεοπτόλεμος, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, σ’ ένα ακρογιάλι να πείσει τον Φιλοκτήτη να παραχωρήσει τα όπλα του. 

Ο μονόλογος του Γιάννη Ρίτσου, είναι ένας χείμαρρος εικόνων και παραστάσεων, μια ανθρώπινη αναμέτρηση γενεών και κληροδοτημάτων. Ο ήρωας του πολέμου έρχεται αντιμέτωπος με το παιδί που ενηλικιώθηκε στον πόλεμο, τον θάνατο, και βαδίζει προς τον βωμό όπου θα παραδώσει το κορμί του: «Μεγάλα πρότυπα μας κληροδότησαν∙ — ποιος τους τα ζήτησε; — ας μας άφηναν μέσα στο ελάχιστο, στο δικό μας ελάχιστο∙ δε θέλουμε να μετρηθούμε μ' αυτά∙ — τι κερδίσατε άλλωστε; τι κερδίσαμε;» Λόγος μεστός και εύμορφος, τόσο που ο θάνατος φαντάζει γοητευτικός, η μοίρα των πολεμιστών ζηλευτή, τα λόγια του Νεοπτόλεμου φέρουν εντός τους την πίκρα της Μάνας – Δήμητρας, ενώνοντας σαν το τόξο του Ηρακλή το παρελθόν με το παρόν. 

Ο κ. Φεζολλάρι, στέκεται πιστός υπηρέτης του λόγου του Ρίτσου, μεταφέροντας με φωνή καθαρή και απαλλαγμένη από κάθε στόμφο τα πάθη του πολέμου σε βάθος χρόνου. Είναι λυτρωτικό να ακούς τον λόγο του Ρίτσου χωρίς περιστροφές, αβίαστο, αλέκιαστο από ρητορικές κορώνες. Το μουσικό τοπίο που συνοδεύει τον ερμηνευτή είναι ικανό να σε μεταφέρει, να σε ανυψώσει από το παρόν και να σε ταξιδέψει στην ακρογιαλιά όπου σαν τον βουβό Φιλοκτήτη αφήνεσαι στις σπαρακτικές εικόνες που αναδύονται μέσα από κάθε παφλασμό, κάθε ήχο πουλιού, κάθε θρόισμα του ανέμου. 

Η  φυσική παρουσία της Ελένης και το τραγούδι της, σαν σκηνοθετικό εύρημα, αν και ευφάνταστο, προκαλούν την επιτάχυνση της ερμηνείας ή τουλάχιστον έτσι αποδεικνύεται πρακτικά παρά την όποια αντίστιξη επιδιώχθηκε σε θεωρητικό επίπεδο. Η επιτάχυνση είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτό το έργο που κάθε λέξη, κάθε φράση είναι μια γουλιά κρασί που χύνεται στο χώμα, σπονδή στον χρόνο που δεν πρόλαβαν οι νεκροί να πραγματώσουν.

«Μόνο που ο χρόνος δεν υπάρχει, ο χρόνος είναι οι άνθρωποι, είναι οι ιδεολογίες, είναι οι ηγεμονίες, αλλιώς: ο χρόνος είναι το εξαγόμενο του διαρκούς, του ασίγαστου πολέμου.» Δημήτρης Αρβανιτάκης

Στοιχεία Παράστασης

Κείμενο: Γιάννης Ρίτσος, Σκηνοθεσία: Σίσσυ Παπαθανασίου, Συμμετοχή: Βέφη Ρέδη, Σκηνικός χώρος- Κοστούμια: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη, Μουσική: The Milena principle project, Δ/νση Παραγωγής: Νεφέλη Συρίγου, Φωτογραφία: Frank James Johnson και Αντώνης Κωνσταντουδάκης, Αφίσα-Σχεδιασμός έντυπου & ηλεκτρονικού υλικού: A4artdesign/Vasso Avramopoulou

Παίζει: Ένκε Φεζολλάρι

Βρυσάκι, Χώρος Τέχνης & Δράσης, Bρυσακίου 17, Πλάκα / Τηλ.: 210 3210179 

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη, έως 27 Σεπτεμβρίου

Ώρα Έναρξης: 21.30

Διαρκεια Παράστασης: 50 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές Εισιτηρίων: 8 € (γενική είσοδος), 5 € (φοιτητές και κάτοχοι δελτίου ανεργίας ΟΑΕΔ)