Οδός Ολύμπου 12 - Κριτική

Ψυχή και άγω είναι η σύνθεση της λέξης ψυχαγωγία κι ο Βασίλης Ανδρέου με την ομάδα Αίολος καταφέρνουν να κάνουν πράξη ακριβώς αυτό: να συμμετέχει ο θεατής πνευματικά κι αισθητικά στο θεατρικό τους πόνημα.

Δεν είναι εύκολο εγχείρημα να μεταφερθεί στο θέατρο η ογκώδης Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου αλλά οι συντελεστές της "Οδός Ολύμπου 12" κερδίζουν σαφώς το στοίχημα. Σεβόμενοι το βιβλίο αλλά μεταφέροντας στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα θεούς, ημίθεους, θνητούς (και άλλα μυθολογικά όντα) καταφέρνουν να υπάρχει μεν το στίγμα κι η γλώσσα του Τσιφόρου αλλά με μια νέα και φρέσκια ματιά που φέρνει και τους νεότερους (μη εξοικιωμένους) θεατές πιο κοντά στο νόημα αυτού του έργου.

Ο Τσιφόρος στην παρουσίαση του βιβλίου του είχε πει μεταξύ άλλων: "Δεν έχει σημασία αν η θρησκεία των προγόνων μας πέθανε ή αν την εδολοφόνησε το σκοτεινό Βυζάντιο ... Σημασία έχει ότι τούτη η γη που μας τρέφει και που πάνω της ευλογάμε τον σημερινό Θεό, έχει γαλουχηθεί και μεγαλώσει η ίδια με τους κάμπους, τα βουνά, τα δάση, τον ουρανό και τη θάλασσά της, με την μαρμάρινη θρησκεία των πατέρων μας που "πρέπει να την ξέρουμε πριν από κάθε άλλη. Για τούτο γράφτηκε η Μυθολογία αυτή. Το αστείο της είχε την σκοπιμότητα να τη κάνει ευχάριστη και όχι "σχολαστική" ... Και, μεταξύ μας, μ' αρέσει που την έγραψα ..."

Ο Βασίλης Ανδρέου κι η ομάδα Αίολος από την μεριά τους προσφέρουν ένα απολαυστικό θέαμα όπου η δράση δεν σταματά δευτερόλεπτο, οι αλλαγές των ρόλων και κουστουμιών (Νίκος Καρδώνης) γίνονται συντονισμένα και με απίστευτη ακρίβεια, η μουσική του Σπύρου Παρασκευάκου δεν λειτουργεί απλά ως γέφυρα μεταξύ των σκετς αλλά συμμετέχει ενεργά στην εξέλιξη της ιστορίας, τα σκηνικά - και σκίτσα - του Στέλιου Κοτίδη εμπνευσμένα, κι οι ηθοποιοί... Τι να πεις για αυτά τα εξαιρετικά ταλέντα που με την σκηνοθετική μπακέτα του Βασίλη Ανδρέου (και της βοηθού του Σοφίας Καστρισίου) ξεδιπλώνουν με τόσο όμορφο και πειστικό τρόπο το "θεανθρώπινο" που είχε στο μυαλό του ο Τσιφόρος. (Μικρή παρένθεση: είχα καιρό να "κλάψω" από τα γέλια σε μια παράσταση και τα παιδιά το κατάφεραν με ευκολία...)

Το αβιάστο γέλιο που κυριαρχεί σε όλη την παράσταση δίνει σε κάποιες στιγμές την θέση του στην σκέψη και την περισυλλογή κι είναι αυτό ακριβώς που δίνει νόημα στην λέξη ψυχαγωγία: διασκεδάζω, με το γέλιο δημιουργώ ανώτερους κραδασμούς στο είναι μου και μετά ηρεμώ και σκέφτομαι. Δεν θα είχε νόημα να σταθώ σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές ή ευρήματα της παράστασης καθώς όλα μα όλα λειτουργούν για το άρτιο αποτέλεσμα. 

Συμπερασματικά; Πρέπει να το δείτε, αυτό είναι το ουσιαστικό θέατρο του σήμερα... Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης. 

Συνέντευξη Συντελεστών