Ποτέ δεν κράτησα θεούς και ούτε ποτέ ένιωσα την ανηλεή θέληση των ηρώων.
Για πολύ καιρό ήταν ελεύθερη η καρέκλα του δικαστή μου και δεν περίμενα κρίση στην οποία να απολογηθώ για τις μέρες μου…
Αποφασισμένος να ζήσω, αναζήτησα τη σκιά που ήταν ικανή να με φυλάξει τα καλοκαίρια και την πυρά που ήταν διαθέσιμη να παρασύρει το χειμώνα.
Πέρασα νύχτες επιφυλακής και σιωπής, δε βιάστηκα, άφησα τον τροχό των ετών να περάσει από μπροστά.
Ήμουν πεπεισμένος ότι η ύπαρξη δεν έχει υπέρβαση, γιατί το φως είναι πάντα φευγαλέο πάνω στο σκοτάδι, μια λάμψη στο μέσο του κενού.
Και ξαφνικά στο δάσος πήραν φωτιά τα δέντρα των επίμονων βλεμμάτων, η θάλασσα απέκτησε χείλη από άμμο σαν τις λέξεις που λέγονται σε μια γωνιά, ο άνεμος άνοιξε τα χέρια του και τα ξενοδοχεία τα δωμάτια τους.
Η γη φαινόταν πιο γυμνή από ποτέ, γιατί η νύχτα ήταν, όπως το κενό, μια σκοτεινή λάμψη στο μέσω του φωτός.
Τότε κατάλαβα ότι η αθανασία μπορεί να εισπραχθεί προκαταβολικά.
Μια αθανασία που δεν βρίσκεται σε πλατείες με αγάλματα, σε θρησκευτικά σύννεφα ή στην πλαστικοποιημένη λογοτεχνική ματαιοδοξία, που είναι γεμάτη ανθρωποκτόνες απολαύσεις και ψίθυρους γύρο από κοκτέιλ.
Άλλος είναι ο λόγος ύπαρξης μου…
Ας μη με διαβάσει όποιος δεν έχει δει ποτέ τη γη να σείεται στο μέσο μιας αγκαλιάς…
Το κρυστάλλινο ποτήρι που έβαλες ανάποδα πάνω στο τραπέζι, κρατά φυλαγμένο ένα χρόνο χρυσό. Μου αρκεί η ζωή για να δικαιολογηθώ.
Κι όταν με καλέσουν για να δηλώσω τις πράξεις μου, ακόμα κι αν με ακούει μόνο μια άδεια καρέκλα…
Η φωνή μου θα είναι σταθερή…
Όχι γι’ αυτά που μου υπόσχεται ο θάνατος, αλλά για όλα εκείνα που δεν θα μπορεί να μου πάρει… L.G.M.
