Boemians

Irma

Είμαι η Irma, με λένε και μασκότ του Boem.

Ήρθα σε αυτή την τρελοπαρέα των boemians από την αρχή και με καλοδέχτηκαν όλοι οι λεγόμενοι "παραγωγοί" κι οι περισσότεροι καλεσμένοι μας. Άλλοι με χάδια και παιχνίδια, άλλοι με μπισκοτάκια (σε αυτούς δείχνω λίγο περισσότερο ενθουσιασμό). Περνάει καλά η ώρα μου μαζί τους.

Προειδοποιώ πάντα όταν χτυπά κουδούνι (οι άνθρωποι μου έχουν περιορισμένη ακοή σε σχέση με την δική μου) και κάποιες φορές αυτό βγαίνει και στο μικρόφωνο ζωντανά.

Τα διαστήματα που δεν έχουμε ζωντανές εκπομπές πέφτω σε μια μελαγχολία δε λέω, αλλά ευτυχώς είναι μικρό αυτό το διάστημα συνήθως. Όπως λένε και κάποιοι καλεσμένοι: περνάμε καλά κι αυτό βγαίνει προς τα έξω...

Γιάννης Αντωνόπουλος

Γεννήθηκα στην Ν.Φιλαδέλφεια από πατέρα Μεσσήνιο και μητέρα Αχαιή με ρίζες από Μικρά Ασία. Ανεξάρτητος από μικρός με το που μου δόθηκε η ευκαιρία την έκανα αρχικά σπουδάζοντας σε Καβάλα και Πάτρα Ηλεκτρολογία (που ποτέ δεν ασχολήθηκα σοβαρά μαζί της - για την ακρίβεια και πρίζα να αλλάξω παίζει να προκαλέσω βραχυκύκλωμα) αλλά με κέρδισε κάτι που μισούσα: οι υπολογιστές...

Εργάστηκα σε Βιβλιοπωλείο, Φροντιστήριο, Εκδόσεις Ξένων Γλωσσών, Εταιρεία ανάπτυξης λογισμικού, Εταιρεία διακίνησης τσιγάρων και ζαχαρωδών, Μεσιτικό Γραφείο και σε Εταιρία Πιστοποίησης Προσώπων...

Αρχικά ήμουν αθλητικός τύπος με διακρίσεις σε δρόμους 100 μέτρων και τένις αλλά και πάλι με κέρδισε το τσιγάρο και χόμπι μου έγιναν η κηπουρική, τα ζώα και το Διαδίκτυο... Εκεί που οι άλλοι δεν γνώριζαν τι θα πει Ίντερνετ έκανα μεταφράσεις σε σχετικά αγγλόφωνα βιβλία κι είχα (κλεμμένη από τον αδελφό) σύνδεση στις αρχές της δεκαετίας του '90. Έχω κι ένα blog (kianotipies.blogspot.com) από το 2006, ενώ από το 2012 το παίζω ραδιοφωνικός παραγωγός με τις Ραδιοτυπίες. Νομίζω πως δεν έχω πει ακόμη την τελευταία μου λέξη (άλλοι ελπίζουν ότι την είπα εδώ και πολλά χρόνια...)

Μαρία Βαρελά

Σπούδασε Ξένες Γλώσσες και Μετάφραση στην Κέρκυρα, Ευρωπαϊκές Σπουδές στην Ιταλία κι έχει διδακτορικό στην Ανάλυση Πολιτικού Λόγου από το Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ταξίδεψε και έζησε στην Αγγλία, την Ιταλία και την Ισπανία, όπου εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Deusto του Μπιλμπάο. Επίσης, βρέθηκε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στο Μεξικό παρουσιάζοντας ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια ανάλυσης λόγου και συναφών επιστημονικών πεδίων ενώ συνεργάζεται με ακαδημαϊκούς μη-γηγενείς ομιλητές της Αγγλικής για τη βελτίωση των επιστημονικών τους κειμένων.

Ταυτόχρονα με τις διδακτορικές της σπουδές, άρχισε να εξερευνεί διάφορες μορφές ενεργητικών/κινητικών διαλογισμών και ολιστικών μεθόδων που προσπαθούν να (επανα) δημιουργήσουν μια υγιή σύνδεση μεταξύ σώματος, νου και συναισθήματος. Αφήνοντας την ακαδημαϊκή έρευνα, κι έπειτα από μια μακρά διαδρομή προσωπικής αναζήτησης, ήρθε σε επαφή κι εκπαιδεύτηκε στην πρακτική κινητικής έκφρασης Movement Medicine, την οποία έφερε ως διοργανώτρια σεμιναρίων, και πλέον διδάσκει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ταξιδεύει στην Αγγλία για επιμορφώσεις και σε όλη την Ευρώπη ως βοηθός δασκάλων σε εντατικά σεμινάρια, κυρίως με τους ιδρυτές της πρακτικής, Ya’Acov και Susannah Darling Khan.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την κινητική πρακτική του Movement Medicine

Movement Medicine Greece

Trust in Motion

School of Movement Medicine

Γεώργιος Γιολδάσης

Όνομα: Γεώργιος (ακούω και στο Γιώργος)

Επώνυμο : Γιολδάσης (κοινό επώνυμο σε περιοχές της Ελλάδας με πολλές πέτρες)

Εργασιακή εμπειρία : Από τα 14 στη βιοπάλη. Η δουλειά κάνει τους άντρες κλπ κλπ

Ραδιοφωνική εμπειρία : Με δίσκους το 1993 στην «ελεύθερη ραδιοφωνία», με mp3 τη σήμερον ημέρα (τεχνολογία).

Γνώσεις : Πολλές και διάφορες αλλά πάντα με γνώμονα το εν οίδα ότι ουδέν οίδα (όπως έλεγε και ο Σωκράτης, ο αρχαίος).

Σκοπός και σχέδιο : Επειδή είναι καλύτερα να σε ακούνε παρά να σε βλέπουν, εξορμώ με σωστό βήμα, ούτε γρήγορα για να κάνω λάθη ούτε αργά για να χάσω την ευκαιρία, και απευθύνομαι σε ώτα ευήκοα.

Κωστής Γωγιός

Γεννήθηκα τον Νοέμβριο του 1982 από νησιώτες γονείς που συναντήθηκαν στην Αθήνα.

Στο iPod μου θα βρεις να συναντιέται από Jazz μέχρι Black Metal (Στην πραγματικότητα τη Jazz την προσπαθώ ακόμα, αλλά μου είπαν να το βάλω γιατί βγάζει μια αίγλη, όπως κάθε πλατεία που έχει μια καφετέρια με αυτό το όνομα).

Μ’ αρέσει να γράφω. Προτιμώ να γράφω με ένα χιουμοριστικό στυλ με ροπή προς την ντροπή, την υπερβολή και αυτά που δημιουργούν αμηχανία στους ανθρώπους, όπως το ασανσέρ και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς το Καλοκαίρι.

Μ’ αρέσει επίσης να δημιουργώ εικόνες με τις λέξεις μου, όχι απαραίτητα όμορφες αλλά κυρίως εμφανείς, σαν το σπυράκι πριν το πρώτο ραντεβού που περίμενες τόσο καιρό.

Ελπίζω ότι θα βρεις γνώριμα πράγματα σ’ αυτά που γράφω και θα χαμογελάς, σαν να ξεθάβεις το πάλαι ποτέ αγαπημένο σου τζιν (που τότε σου έκανε, ενώ τώρα σταματάει κάπου στους αστραγάλους) και να βρίσκεις και λεφτά σε αυτό.

Ήρα Δαμίγου

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα (της αρέσει αυτή η πόλη). Το παρατσούκλι της είναι Μπίλιας (οι στενοί της φίλοι, έτσι την φωνάζουν). Συνήθως μιλάει στον εαυτό της σε 2ο ενικό.

Είναι αισιόδοξη μέχρι αηδίας και χαμογελάει συνέχεια. Κοιμάται με μουσική. Ξυπνάει με μουσική. Της αρέσουν οι άχρηστες πληροφορίες. Τι κι αν δεν τις συγκρατεί!

Έχει περάσει από πολλές δουλειές. Μερικές ήταν cult, όπως λουλουδού σε κλαρινάδικο ή βοηθός σε εγκαταστάσεις δορυφορικών πιάτων σε ταράτσες.. Μέχρι που κατέληξε στον χώρο του θεάματος (είδε φως στη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου...και μπήκε).

Δεν δηλώνει ηθοποιός κι ας παίζει στο θέατρο. Ούτε τραγουδίστρια κι ας τραγουδάει ρεφρέν και κουπλέ όλη μέρα (ενίοτε και μπροστά σε κόσμο). Νιώθει ευγνωμοσύνη για τους φίλους και τους συνεργάτες της.

Τέλος, ζει όσες περισσότερες εμπειρίες μπορεί κι ακολουθεί πιστά τη συμβουλή της μανούλας. Κάνει πάντα πράγματα που την γεμίζουν και την κάνουν ευτυχισμένη.

Υ.Γ: Μότο κι ευχή της, "Υγεία, χαρές κι απολαύσεις".

Μικαέλα Δαρμάνη

Και να σου πω και κάτι?

Λατρεύω τη μουσική. Δεν υπάρχουν ,είδη,χρώματα,στυλ. Τα αγαπώ πολύ, όλα! Μόνο καλή και κακή μουσική υπάρχει. Καλή και κακή πρόθεση.

Είμαι ερωτευμένη με τη μυρωδιά του στουντίου. Με την επαφή με άλλους κόσμους, που τους γνωρίζω μέσα από ένα τραγούδι. Με άγνωστους ανθρώπους,με φίλους που συναντιόμαστε όλοι μαζί και παλεύουμε την πεζή καθημερινότητα. Και νομίζω πως έτσι κερδίζουμε. Κερδίζουμε χαμόγελα,παρέα,στιγμές. Γινόμαστε, μικροί θεοί για λίγο.

Και να σου πω και κάτι άλλο? Είσαι ευπρόσδεκτος, μπορούμε μαζί να μιλάμε, να ακούμε, να αγαπάμε, να δραπετεύουμε. Ερωτευμένοι μουσικοσχιζοφρενείς.

Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο?

Ρέα Ζαχαριά

Αρχικά με λέξεις, όπως σχεδόν όλοι, κάπου στην αρχή της εφηβείας και μετά μια παύση για χρόνια. Βιβλία παντού και πάντα, σχέση με όλα ή τίποτα κατά διαστήματα. Για μένα, λοιπόν, τί;

Ζωή κανονική. Με χαρές, λύπες, μεγάλες απώλειες, μεγάλες αγκαλιές, παιδιά, φίλους, ένα «χνούδι» που με ακολουθεί μόνιμα και καλοκαίρια που μου αλλάζουν τη ρότα, δοκιμάζοντας το καθετί που με αφορά. Και μουσική. Πίσω από μικρόφωνο, μέσα από ακουστικά, σε συναυλίες ορόσημα.

Νομίζω μόνιμα πως δεν έχω καμία ιδέα για θέμα.

Και μετά γράφω.

Στο «πάμε πάλι» μου, είπαμε με τον Τάσο ωραία θα ήταν να ακούγαμε τις φωνές μας μαζί, έτσι χαλαρά, όπως γράφει κανείς Στο Περιθώριο όταν βαριέται και μετά λέει πωωω, ζωγράφισα πάλι! Χαίρομαι γι’ αυτή τη συνεργασία, τη θεωρώ δώρο. Θα έχουμε και φίλους ενίοτε, θα έχουμε και γλυκά στο στούντιο μόνιμα.

Μυρσίνη Θεοδωρή

Λίγο γεωπόνος, λίγο θεατρίνα, λίγο σκουντούφλα και λίγο...αυτή η ενοχική μεν, παθιασμένη δε, έλξη μου προς τα πράγματα που δεν έχουν θέση σε ένα...βιογραφικό.

Αυτό το δυωράκι θα μιλήσουμε στα (και για) τα λουλούδια, για την υφή των πετάλων τους, θα ακούσουμε μουσική σε γλώσσες που μάλλον δεν μιλάμε ενώ δεν θα μας καίγεται καρφί που η εμπειρία μας είναι ανεπαρκής. Την δουλειά, στο τέλος, θα την πάρουμε γιατί είμαστε μερακλήδες!

Θα θυμηθούμε αυτό το βράδυ που βγήκαμε για μια μπύρα μόνοι μας αλλά και για αυτό το πρωινό που ξεκινήσαμε τσούρμο να ανεβαίνουμε ένα βουνό. Χωρίς πιστοποιημένη αναγνώριση. Χωρίς συστατική επιστολή. Α ναιΥπάρχει μια ακαταμάχητη γοητεία σε όλα αυτά τα σημαντικά που κάναμε -και που θα κάνουμε- τα οποία δεν αξίζουν μία για το βιογραφικό μας.

Πάντα μαζί με μουσική!

Και κάπως έτσι θα γνωριστούμε καθώς θα μιλάμε για ο,τι θέλουμε και για ό,τι μας κάνει κέφι.

H M. αγαπάει τα ταξίδια, το καλό φαΐ και έχει αδυναμία στα μακριά φουστάνια ενώ είναι μόλις 1,58.

Lay back (or don't) and enjoy (my fingers are crossed).

Βαγγέλης Κάλιοσης

Γεννήθηκα στα τέλη της δεκαετίας του ’60 κάπου στη Γερμανία από Έλληνες οικονομικούς μετανάστες (Gastarbeiter) και μεγαλώνοντας ήταν μάλλον αναμενόμενο να αναπτύξω μια φυσική συμπάθεια προς τη συγκεκριμένη κοινωνική κατηγορία ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής, χρώματος, θρησκείας, τόπου προέλευσης, χώρας προορισμού και πάει λέγοντας.

Γνωρίζοντας τον κόσμο σε ένα χωριό της Ηπείρου το πρώτο μουσικό είδος με το οποίο εξοικειώθηκα είναι το δημώδες και ο ήχος που καθόρισε τα μουσικά μου γούστα είναι αυτός του κλαρίνου. Έκτοτε άκουσα τα πάντα, αλλά χωρίς να αποκλείω τίποτα ταυτίζομαι με την τζαζ σε όλες της σχεδόν τις εκδοχές. Θεωρώ ότι η μουσική του Miles Davis συνιστά τη μελωδική αποτύπωση της ανθρώπινης ευφυΐας και δυσκολεύομαι πλέον να διακρίνω ποιο από όλα τα πνευστά είναι το πιο εκφραστικό.

Μια άλλη μου εμμονή τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είναι η δημοκρατία και μου προέκυψε, όταν αίφνης συνειδητοποίησα ότι ζούμε σε μια ολιγαρχία με πρόσχημα μια δήθεν ελευθερία, την ελευθερία των δικαιωμάτων. Τι θα λέγατε να συζητάμε αυτή μου την εμμονή από ραδιοφώνου ακούγοντας τζαζ και όχι μόνο; Κι ας το ονομάσουμε όλο αυτό το διανοητικό και πολιτικό ξεκαθάρισμα που θα με βοηθήσετε να κάνω «Επανάσταση των Εννοιών μετά Τζαζ»!

Αλέξανδρος Καναβός

Γεννημένος τη χρονιά του Τσέρνομπιλ, κάτι του έχει μείνει, δεν εξηγείται αλλιώς...ο τελευταίος από 4 αδέρφια, καταδικασμένος να είναι για πάντα “ο μικρός”...αγαπημένο του άθλημα στο σχολείο: να ανεβαίνει στα κεραμίδια των σπιτιών με τον τωρινό του συγκάτοικο και να τους κυνηγάνε οι ιδιοκτήτες...του άρεσε επίσης να χαζεύει τα σχήματα που παίρνουν τα σύννεφα και να φτιάχνει ιστορίες με δράκους...

Στους δικούς του το είχε ξεκαθαρίσει: “Θα πάω σε δραματική!”...και πήγε...μετά από μια μικρή (!!!) 8ετή στάση σε εκείνο το μεγάλο κτίριο, Πατησίων και Στουρνάρη, πήγε...σχεδόν μαζί τα πήρε τα “αποδεικτικά” των σπουδών του, αλλά δε βαριέσαι...και τώρα ετοιμάζει και το τρίτο...στις Θεατρικές Σπουδές, λέει...έτσι, για να μην πλήττουμε...

Αγαπημένο του χρώμα: το πράσινο (“σαν τα μάτια του”...έτσι λέει...και το πιστεύει...)

Αγαπημένο φαγητό: το χοιρινό με σέλινο της Βέλμας

Αγαπημένο γλυκό: σοβαρά τώρα...??? ΟΛΑ!

Είναι Ζυγός με ωροσκόπο Παρθένο...όχι ότι αν ήταν κάτι άλλο θα σωζόταν η κατάσταση, αλλά, κουβέντα να γίνεται...

Του αρέσουν πολύ τα αποσιωπητικά..........................................................................

Εις βάρος του εκκρεμούν 44 μηνύσεις για πνευματικά δικαιώματα από γνωστό σεναριογράφο της ελληνικής τηλεόρασης...δε λέω περισσότερα...θα καταλάβετε...

Τελευταία φορά που κοίταξε, τα σύννεφα εξακολουθούσαν και του διηγούνταν ιστορίες με πουπουλένιους δράκους...και τώρα λέει να ασχοληθεί και με το ραδιόφωνο...βοήθειά μας!

Σοφία Καραγιάννη

Γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Είναι θεατρολόγος και κάτοχος μεταπτυχιακού στην Πολιτιστική Πολιτική, Διοίκηση και Επικοινωνία.

Έχει ασχοληθεί με την οργάνωση και διεύθυνση παραγωγής, marketing και δημόσιες σχέσεις θεατρικών παραστάσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων (συνέδρια, ημερίδες, εκθέσεις, μουσικές συναυλίες), καθώς και με τις εκδόσεις προγραμμάτων θεατρικών παραστάσεων.

Η επαγγελματική της πορεία στο θέατρο ξεκίνησε από τα θέατρα Μέλι και Coronet. Το 2005 ξεκίνησε η συνεργασία της με την «Θεατρική Εστία Α.Ε.» (θέατρα Μουσούρη και Ήβη), η οποία κράτησε έξι περίπου χρόνια. Έκτοτε συνεργάστηκε με ανεξάρτητες θεατρικές παραγωγές στα θέατρα Αγγέλων Βήμα, Θέατρο στον Κύβο, @ Ρουφ. Μερικές από τις παραστάσεις-σταθμοί υπήρξαν: «Η Θεία απ’ το Σικάγο», «Ψέμα στο Ψέμα», «Μπακαλόγατος», «Τρομεροί γονείς», «Στις κουζίνες», «Μαύρη Κωμωδία», «Φωνάζει ο κλέφτης», «Χάρολντ και Μωντ», «Ο Βροχοποιός», «Βρώμικες Ιστορίες».

Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τις τηλεοπτικές επιχειρήσεις Audio Visual στο τμήμα της μεταγλώττισης. ‘Εχει διετελέσει Γενική Γραμματέας στον Πανελλήνιο Επιστημονικό Σύλλογο Θεατρολόγων (2006-2008) και είναι τακτικό μέλος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Έχει διδάξει θεατρική αγωγή στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και έχει εργαστεί ως εκπαιδεύτρια σε πιστοποιημένα Κ.Ε.Κ. και Κ.Δ.Β.Μ.

Τώρα είναι υπεύθυνη οργάνωσης και εκτέλεσης παραγωγής στο Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και φυσικά boemian…

Λεωνίδας Κοτροζίνης

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ:
Άνθρωπος ανίκανος να γράψει το βιογραφικό του μόνος του, αλλά ικανός να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ την δίωρη εβδομαδιαία ηχητική του παρουσία σε ανυποψίαστους ακροατές.

ΣΠΟΥΔΕΣ:
Η μουσική του παιδεία ξεκινάει από το διαχρονικό "last Christmas",αλλα δυστυχώς τελειώνει κ σε αυτό..

Στο Τσακίρ κέφι η βελόνα κολλάει στο "τσιγάρο ατελείωτο". Γιατί είναι ταλέντο να μπορείς με ένα τραγούδι που ανεβάζει έναν καλλιτέχνη στο ζενίθ της καριέρας του να ρίχνεις στο ναδίρ το κέφι των ακροατών σου...

ΕΜΠΕΙΡΙΑ:
Η καριέρα του σαν μουσικός παραγωγός δεν έχει παρελθόν και ελπίζω ούτε και μέλλον..

Αλλά επειδή όλοι αξίζουν μια ευκαιρία, ας τον ανεχτούμε στο παρόν κ ας ευχηθούμε σε ένα πιο ΕΥΗΧΟ αύριο.

Για όλους εμάς τους παθόντες και "wonna be" κουφούς ακροατές...
Καλή μας ακρόαση...

Γιώργος Κωνσταντινόπουλος

Είμαι δικηγόρος και εργάζομαι ως νομικός σύμβουλος σε έργα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Παγκόσμιας Τράπεζας στους τομείς της προστασίας του περιβάλλοντος και της ενέργειας. Η γιατρός με καθησυχάζει ότι είναι λιγότερο σοβαρό από όσο ακούγεται.Τις ανελεύθερες ώρες μου προσπαθώ να γράφω, μήπως μπορέσω σταδιακά να τις ελευθερώσω και να ελευθερωθώ. Καταχωρώ τα κατά καιρούς ανοσιουργήματά μου στο μπλογκ, με υπέροχες ζωγραφιές του αγαπημένου μου Βασίλη Νικολαΐδη, με σκοπό αυτά να διατηρηθούν και να ανακαλυφθούν από τον αρχαιολόγο/αρχιχάκερ του μέλλοντος, ώστε να καταλάβουν οι επόμενες γενεές πόσο θεότρελοι υπήρξαν οι προγονοί τους και μέσα από αυτά να γελάσουν και - ενδεχομένως - να λυτρωθούν.

Κωνσταντίνος Λεβαντής

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μεγαλώνω ακόμα.

Και στην διάρκεια του μεγαλώματός μου, έμαθα ποδήλατο, άκουγα μουσικές, έβλεπα θέατρο, έκανα φίλους, αγάπησα τον κινηματογράφο, πήγα στρατό, έγινα ηθοποιός, βρήκα την γυναίκα της ζωής μου (με κινηματογραφικό τρόπο πρέπει να σημειώσω), άλλαξα πολλές δουλειές... Τα πάντα έκανα.

Και μέσα σε όλα αυτά, πάντα είχα το συνήθειο όταν ακούω κάτι, να βάζω όλους τους δικούς μου να το ακούνε, να το μοιραστώ μαζί τους και να ανταλλάζουμε γνώμες.

Τώρα θα διευρύνω τον κύκλο μου και όλα όσα ακούω κι αγαπάω θα τα μοιράζομαι με περισσότερο κόσμο, με σκοπό να δημιουργήσουμε μια μεγάλη μουσική συνωμοσία, γεμάτη τραγούδια και μουσικές από musical, από θέατρο, από σινεμά... Σε απλά και καθαρά ελληνικά , ιτς σόουταιμ φολκς.

Νικόλ Λιανού

«χαμογελάτε.. λίγοι το μπορούν, πολλοί το έχουν ανάγκη»

Είναι φορές που νοσταλγώ δυνατά και με κραυγές τις "αθώες εποχές"...την εποχή που δίναμε αξία και βιώναμε την ουσία στα πιο ασήμαντα καθημερινά πράγματα...την εποχή που ένα δάκρυ κυλούσε εύκολα και επιτάχυνε την κάθαρση.. την εποχή που το χαμόγελο διαδεχόταν το δάκρυ σε χρόνο μηδενικό...την εποχή που η ανιδιοτέλεια ήταν η βάση στις πράξεις...την εποχή που η συνέπεια ήταν δεδομένη...την εποχή που ο αυθορμητισμός ήταν κομμάτι της συμπεριφοράς....την εποχή που το φως στις μέρες ήταν εκτυφλωτικό....την εποχή που μια καραμέλα ζέσταινε τα μέσα μας....στην εποχή του τώρα, όλα είναι αλλιώς...και εγώ όπως φαίνεται προσπαθώ να ισορροπήσω σε δύο διακριτά αντίθετους κόσμους…

Έχοντας σπουδάσει τις «επιχειρήσεις» που έλεγε και η Σμυρνιά γιαγιά μου, τις γλώσσες, με μεταπτυχιακό τίτλο στην Οργάνωση & Διοίκηση Βιομηχανικής Παραγωγής με εξειδίκευση στην Ποιότητα, ισορροπώ την ζωή μου και στην ζωή μου, μεταξύ εργασίας και εθελοντικής δράσης… μετά από μια μακρά πορεία και στα δύο αυτά παράλληλα σύμπαντα, έρχομαι να δηλώσω ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντική και αισιόδοξη..

Ποια ανάγκη είναι εκείνη που μας κάνει να επιλέγουμε να αδιαφορούμε για όλα ή και να προσπαθούμε για όλα? Για αναλογιστείτε απλά το να βρεθεί κάποιος από εσάς σε μια δύσκολη θέση και να έχει απαξιώσει τελείως την ανθρωπιά! Είμαστε εκ προοιμίου καταδικασμένοι σε ένα σκοτάδι διαφορετικό από όλα τα άλλα.. στο σκοτάδι του να είμαστε «πολλοί μαζί και ξένοι ταυτόχρονα».

Προσωπικά αρνούμαι να μπω σε αυτό το κουτί. Επιλέγω να απελευθερώνω την θετική μου αύρα στο σύμπαν και να μοιράζω το μόνο πράγμα που περισσεύει στην ψυχή μου.. Χαμόγελα και αγάπη! Η θέση στον παράδεισο δεν είναι το κίνητρο μου, γιατί προσωπικά πιστεύω ότι ο παράδεισος του καθενός είναι εκεί ακριβώς που το νιώθει, την στιγμή που το ζει, όπως ακριβώς και η κόλαση του.

Μπορείτε να κοιμάστε ήρεμοι το βράδυ όταν γνωρίζετε ότι ένα σας χαμόγελο και μόνο μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο από το «σκοτάδι»?

Αντέχετε να είστε υπεύθυνοι για την πιο θετική θεωρία του Χάους?

+πράξτε μαζί μας και καλό μας ταξίδι

Βασίλης Μαλαπάνης

Φύτρωσε και άνθισε στο Μεταξουργείο,αλλά πλέον ευδοκιμεί στον τροπικό του Αιγάλεω.

Το αγαπημένο του φαγητό είναι συκώτι με αρακά.

Νιώθει έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα στη ζωή του,το οποίο δεν έχει ιδέα ποιο είναι.

Οι φίλοι τον φωνάζουν juke box γιατί με μισή νότα τραγουδιού μπορεί να σου πει μέχρι και το γενεαλογικό δέντρο της συννυφάδας του μπασίστα (ντάξ υπερβολή)

Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει γιατρός,λούστρος,αστροναύτης,καπετάνιος,μαέστρος και σεφ.ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!Τελικά έγινε μασέρ.

Αγαπημένο κλεμμένο μότο του είναι ‘’μέρα δίχως γέλιο,είναι μέρα χαμένη’’

Αυτό το κείμενο το έγραψε μόνος του.

Κωνσταντίνος Μπουγάς

Μετά από 4 χρόνια στο βροχερό Λονδίνο, κάπου στις αρχές της νέας Χιλιετίας επέστρεψα στη μαμά-πατρίδα, όχι μόνο για να υπηρετήσω αυτή, αλλά και τα media της (τουλάχιστον έτσι νόμιζα ο... νέος!).

Οι μεγάλες μου αγάπες δύο. Τα περιοδικά και το ραδιόφωνο. Η πρώτη καλύφθηκε. Ως γνωστόν είναι απελευθερωτικό να –τους- γράφεις. Μετά από διάφορες περιπέτειες στον εκδοτικό κόσμο, βρήκα επαγγελματική «θαλπωρή» στον Ελεύθερο Τύπο και στη συντακτική ομάδα του ένθετου περιοδικού «Glam Τύπος». Παράλληλα οι αναζητήσεις μου με οδήγησαν στο πολιτιστικό περιοδικό «PasseParTout» της εφημερίδας «Έπενδυτής» κάνοντας επιμέλεια-συντονισμό ύλης. Παράλληλα και για μία δεκαετία, τότε που ακόμη είχαμε... δέκα άνθρωποι υπολογιστή, ανέλαβα την αρχισυνταξία στο γυναικείο πόρταλ miss.gr. Όλα αυτά όμως αποτελούν παρελθόν.

Στα του ραδιοφώνου; Μεταξύ ερτζιανών και web ψηφίζω «κλικάρισμα». Κι επειδή έχω... μποέμισσα καρδιά θα με βρείτε, θα με ακούσετε, θα σας ζαλίζω με το εξυπναδίστικο χιούμορ μου στο BOEM Radio. Σιγά μην με χάσετε!

Γιώργος Νικητόπουλος

Ο Γιώργος Νικητόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 2006 αποφοίτησε από το ωδείο ATHENAEUM και το τμήμα σύγχρονου τραγουδιού με καθηγήτρια τη Μαίρη Έσπερ, με άριστα. Παρακολούθησε μαθήματα με την Έλλη Πασπαλά.

Παράλληλα σπούδασε Πολιτική Επιστήμη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε τις σπουδές του ολοκληρώνοντας και το μεταπτυχιακό του στην Ιστορία με άριστα από το ίδιο πανεπιστήμιο. Διοργανώνει και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε μουσικές παραστάσεις από το 2003. Από το 2008 γράφει τραγούδια και επιμελείται μουσικά θεατρικές παραστάσεις.

Το 2013 έγραψε πρωτότυπη μουσική για το θεατρικό έργο “Πολύ κακό για το τίποτα”, του William Shakespeare, που ανέβασε η ομάδα “Όμορος” σε σκηνοθεσία Ελένης Βλάχου. Το 2014 έπαιξε στο μιούζικαλ “Ξημερώνει Κυριακή” με μουσικές του Μίμη Πλέσσα και σκηνοθεσια Μάνου Πετούση που ανέβηκε στο “Θέατρον ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ”.

Αυτό τον καιρό γράφει τη μουσική για την επόμενη θεατρική παράσταση της σκηνοθέτιδας Λίλης Μελεμέ.

Νίκος Παπαδάκος

Γεννήθηκε στην Νίκαια (του Πειραιά) το 1976, ετών 28 για όσους τον βλέπουν από κοντά.

Σπούδασε μέχρι που παρα-μορφώθηκε, Συντήρηση Αρχαιοτήτων και Αρχιτεκτονική, στο ΤΕΙ Αθήνας και το Ε.Μ.Π. αντίστοιχα.

Παράλληλα με την εργασία στα γνωσιακά του αντικείμενα, ασχολείται με τις τέχνες (κυρίως των άλλων) ενώ τα τελευταία χρόνια παρακολουθεί μαθήματα φωτογραφίας στον ΠΟ.Φ.Π.Α. ελπίζοντας σε μια μελλοντική διάκριση.

Από τα τέλη του 2007 διατηρεί τουψηλών προσδοκιών αλλά αμφισβητήσιμης ποιότητας ιστολόγιο «ΤουMahlerτο κάγκελο» στο οποίο γράφει για όσα του κεντρίζουν το ενδιαφέρον και για όσα και όσους του σπάνε τα νεύρα.

Πιστεύει με θέρμη σε ξωτικά και νεραΐδες ενώ δεν πιστεύει στα διατροφικά προϊόνταlightκαι στους αεροψεκασμούς.

Παναγιώτης Παπαναστασίου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Από πολύ μικρός ψαχνόταν με τον χώρο του θεάματος και φανταζόταν τον εαυτό του να πρωταγωνιστεί στις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης. Έτσι, ξεκίνησε δειλά ‒ δειλά τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων & Πολιτισμού. Ωστόσο στην πορεία, η συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, τον βοήθησε να καταλάβει καλύτερα ότι μόνο μέσα από τη μαγεία της τέχνης του Θεάτρου θα μπορούσε να γευτεί όλα εκείνα τα συναισθήματα που μέχρι τότε τον κατέκλυζαν...

Η ακαδημαϊκή του διαδρομή συνεχίζεται στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και στη συνέχεια στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του τμήματος Επικοινωνίας & Μ.Μ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών για να φτάσει μέχρι και τη Δυτική Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο Πατρών, όπου και πραγματοποιούνται, μέχρι και σήμερα, οι σπουδές στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Η επαγγελματική του διαδρομή ήταν ξεκάθαρη εδώ και πολύ καιρό! Αν και ασχολήθηκε ενεργά για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, ως εργαζόμενος σε μεγάλες εταιρείες τηλεπικοινωνιών, το παιδαγωγικό έργο σε δομές της Τυπικής (Ιδιωτικά Δημοτικά σχολεία) και της Μη Τυπικής Εκπαίδευσης (Ι.Ε.Κ. & Σ.Δ.Ε.) ήταν τελικά αυτό που τον κέρδισε!

Η ενασχόλησή του με το διαδικτυακό ραδιόφωνο ξεκινά από τα φοιτητικά χρόνια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το ραδιόφωνο επιδρά πάνω του ως ένα φάρμακο που καθαρίζει και εξαγνίζει τη ψυχή του. Μαθαίνει ότι κάποτε το θέατρο υπήρχε ως ιδέα και ως εγχείρημα στο ραδιόφωνο (Θέατρο της Δευτέρας) και κάπου εκεί, συνειδητοποιεί ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό δε θα πάψει ποτέ να το αγαπά, να το υπερασπίζεται και να το υπηρετεί. Αυτή τη φορά όμως, ως ένας μικρός και ταπεινός... boemian!

Νάγια Παπαπάνου

Όταν γεννήθηκα τα κορίτσια ακόμα μάθαιναν πιάνο, γαλλικά , μπαλέτο. Εγώ τη γλίτωσα. Δε τέλειωσα ποτέ τη Γαλλική Φιλολογία, αν και εισήχθην επιτυχώς. Έμαθα να χορεύω λατινοαμερικάνικους αντί να ισορροπώ σε πουέντ και εντρύφησα στην αντιγραφή cd audio αντί να μαθαίνω κλίμακες.

Από μικρή αποφάσισα πως η ζωή είναι θέατρο και επικεντρώθηκα στο να ανακαλύψω ποιος γράφει το σενάριο. Στη πορεία είπα και να το σπουδάσω. Κι αφού δεν τα κατάφερα με τους Έλληνες είπα να δοκιμάσω σε εξελληνισμένους Αμερικανούς. Πέταξα τη σκούφια μου στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μετά από τέσσερα χρόνια μελέτης και έρευνας πάνω στο αντικείμενο.

Στη συνέχεια βούτηξα στα βαθιά νερά της εγχώριας θεατρικής παραγωγής και αφού βράχηκαν καλά τα πόδια μου, έκανα κι ένα – δυο ταξίδια εκτός. Και τώρα, αποφάσισα να δράσω, να συνεργήσω, να παίξω, να γράψω, να μην ξεχάσω αυτό που αγαπώ.

Μη σας κουράζω έχετε κι άλλα να διαβάσετε.

Με εκτίμηση

Νάντια Πυθαρά

Γεννήθηκε στην Κύπρο την δεκαετία του 80' όταν ακόμα οι επιρροές από brit pop και new wave ήταν καθοριστικές για ένα κορίτσι που ξεκινάει να γνωρίσει τον Κόσμο. Ταξιδεύει μέχρι την Πάτρα όπου σπουδάζει φιλοσοφία, στο Παρίσι γαλλικά και στην Αθήνα υποκριτική.

Στα χρόνια της περιπλάνησής της γράφει στίχους και μουσική, παίζει πιάνο και τραγουδάει δυνατά σε ώρες κοινής ησυχίας ξεχνώντας γείτονες για ό,τι της εγείρει την ψυχή, κι αποκαλύπτει μυστικά απ' το νησί της, τους έρωτες και τις πόλεις της νεότητάς της.

Το 2014 πήρε ένα ταξί, και στο τέλος της κούρσας ο οδηγός τής πρότεινε να γίνει η τραγουδίστρια στη μπάντα του. Σήμερα είναι οι Least Concern και παίζουν σε σκοτεινές σκηνές της Αθήνας τα πιο φωτεινά τους όνειρα.

Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, ενώ στο νέο παρόν ψάχνει τη σχέση της με τα κείμενα, τη γλώσσα και το λόγο.

Παναγιώτης Σαριδάκης

Κάποια στιγμή γεννήθηκα στην Αθήνα, μια καλοκαιρινή μέρα του Ιουνίου. Όλοι οι συγγενείς ταξίδεψαν από Κρήτη (που είναι και η καταγωγή μου) για να δούνε το μωρό.

Από πολύ μικρός έδειχνα μεγάλο ενδιαφέρον για την μουσική, όταν έλειπε ο πατέρας από το σπίτι, εγώ πήγαινα και σκάλιζα τις κασέτες και τους δίσκους του.

Αργότερα, στην εφηβεία μου, η μεγάλη μου αγάπη ήταν το ράδιο, γιατί μπορούσα να ενημερωθώ για ότι καινούργιο από μουσική υπήρχε. Στα πάρτυ πάντα ήμουν αυτός που φώναζαν για να κάνει τον dj και εγώ το λάτρευα, έτσι μετά από κάποια χρόνια το έκανα επάγγελμα.

Με το ραδιόφωνο δεν είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ στο παρελθόν, αν και πάντα μου άρεσε. Έτσι βρέθηκα εδώ στο Boem Radio για να ξεκινήσω αυτό το μαγικό ταξίδι. Ελπίζω να σας έχω παρέα.

Νίκος Σασόπουλος

Δημοσιογράφος από τα 22 μου, δεν είμαι, ωστόσο το μικρόβιο της επικαιρότητας με "τρώει", με βασανίζει, αλλά μ'αρέσει. Συνδυασμένη η ειδησεογραφική πραγματικότητα με rock και metal -περισσότερο- αρκεί για να μπορέσω να σταθώ αναπληρώνοντας τα κενά μου.

Θα βρεθώ απέναντι σε κάθε στρατόπεδο πολιτικής ορθότητας, καθώς τις δυστοπίες μ'αρέσει απλώς να τις διαβάζω και όχι να τις ζω. Επομένως, σε χιούμορ, κριτική, σάτιρα κ.α. δε δέχομαι προσωπικά καμία οριοθέτηση.

Ελεύθερα μυαλά για ελεύθερη σκέψη και η καθημερινότητα σίγουρα θα είναι πιο βελτιωμένη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Φυσικά, ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κάθε τρελό εκεί έξω που "εξαφανίζει" έστω και για λίγο κάθε σοβαροφάνεια και καθωσπρεπισμό, χαρίζοντας μας ένα ιδιαίτερο "φως" και χαμόγελα στα μέσα μας.

Αννίτα Σπιθάκη

Ειμαι 22 χρονών (1.6.1995)

Φοιτήτρια στο Μαθηματικό Πάτρας και στο τμήμα Φωτογραφίας του Κολλεγίου Άκτο στην Αθήνα.

Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια Υποκριτικής και Μουσικοκινητικής στο θέατρο.

Έχω εργαστεί ως ηθοποιός στην παιδική παράσταση Γκρι Πόλη των Κωσταντίνου Παλίλλη και Μαρίας Αποστολάτου στο θέατρο Γραμμές Τέχνης στην Πάτρα, για δυο σεζόν

Έχω εργαστεί για ένα χρόνο ως προωθήτρια προϊόντων σε προωθητική εταιρία της Πάτρας και ως φωτογράφος σε Βάπτιση, μόδα, εκδηλώσεις και θεατρικές παραστάσεις.

Γνωρίζω Ελληνικά, Αγγλικά και λίγα Γαλλικά

Έχω γνώσεις Υπολογιστή

Γνωρίζω και έχω παρακολουθήσει μαθήματα Πιάνου, Χορού και μου αρέσει να διαβάζω βιβλία και να κάνω θαλάσσιο σκι.

Θανάσης Σταυρόπουλος

Γεννήθηκα τον περασμένο αιώνα, έναν Αύγουστο στην Αθήνα.

Ως έφηβος που σεβόταν τον εαυτό του και περισσότερο τις επιθυμίες της οικογενείας του, ακολούθησα το όνειρό μου και έπιασα δουλειά στο ελληνικό δημόσιο από όπου και «αποφοίτησα» επιτυχώς το 2010.

Ωστόσο υπήρχαν και κάποιες βαθιές και σκοτεινές επιθυμίες μέσα μου που τελικώς εκπληρώθηκαν. Η συγγραφή και το θέατρο. Έκτοτε περιπλανούμαι μεταξύ θεατρικών έργων, διηγημάτων, στίχων κλπ. Από το 2003 έως σήμερα έχω εκτεθεί στα μάτια του κοινού, ανεπανόρθωτα νομίζω, με έργα μου τα οποία έχουν παιχτεί σε θέατρα, bars και αλλαχού. Σήμερα 6 του Οκτώβρη αρχίζω στο BoemRadio μια άλλη σκοτεινότερη επιθυμία μου. Αυτή του ραδιοφωνικού παραγωγού.

Ματίνα Στράτη

...Επόμενη φιναλίστ, με τον αριθμό 12, είναι η Ματίνα Στράτη. Η Ματίνα κατάγεται από το νησί της ποιήτριας Σαπφούς και είναι... όσο φαίνεται. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και παίζει φλάουτο σε διαγωνιστικό επίπεδο. Δηλώνει αθεράπευτα ρομαντική και στον ελεύθερό της χρόνο τής αρέσει να διαβαζει Σαρτρ, Καμί και Μποντλέρ.

Αγαπημένα της χρώματα είναι το μπλε και το ροζ, κατά πολλούς το χρώμα του σύννεφου πάνω στο οποίο ζει! Είναι πολύ πιθανό να την ακούσετε να σιγοτραγουδά το "Ψάθινο καπέλο" μιας και ο στίχος "τον χειμώνα δεν τον θέλω" νιώθει ότι γράφτηκε για εκείνη.

Θα μπορούσε να ζει τρώγοντας μόνο σουβλάκι, ενώ το όνειρό της είναι να παίξει σε κάποιο musical έστω και με playback, καθώς φωνητικά δεν το έχει. Χορεύει latin και την εκφράζουν όσο κανένας άλλος ο Elvis και η Μαρινέλλα. Εύχεται σε όλους καλή χώνευση και παγκόσμια ειρήνη.

Χρήστος Σφιάτκος

Μετά από 6 χρόνια ασταμάτητων δρομολογίων μεταξύ Σερρών (καταγωγή), Λάρισας (σπουδές) και Αθήνας (σχέση + κοινωνική ζωή), ο Χρήστος μετακόμισε στην πρωτεύουσα στα τέλη του 2008, με σκοπό να γίνει αυτό που δεν κατάφερε να τον κάνει η σχολή που κόντευε να τελειώσει: άνθρωπο των Μέσων. Όχι των μεταφορικών (παρότι κόντεψε) αλλά αυτών της επικοινωνίας.

Παράλληλα με τη δουλειά που του εξασφάλιζε το παντεσπάνι, κάθε εβδομάδα, για κάμποσους μήνες, έβλεπε ταινίες backtoback κι έγραφε τα εσώψυχά τους σε portals και sites, με χιουμοριστικό τρόπο και αντικειμενική ματιά. Όλα τα καλά όμως κάποια στιγμή τελειώνουν κι έτσι, ενώ έκλεινε ο κύκλος του blogging (ή τουλάχιστον μπήκε μια άνω τελεία) άνοιγε αυτός του ραδιοφώνου, τον Μάιο του 2018.

Άνθρωπος της τάξης και του μινιμαλισμού, δεν αγαπά τις ξαφνικές αλλαγές, το bacon και την αίσθηση των νυχιών κόντρα στο denim. Επίσης, δεν είναι fan της σοκολάτας, γιατί μαζί με τα σιροπιαστά και το pepperoni (των οποίων είναι fan) του φέρνουν καούρα. Τα Lego είναι το πάθος της παιδικής του ηλικίας που αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια, ενώ οι βόλτες με τον Ralph (το griffoncanis που υιοθέτησε πριν από 8 χρόνια μαζί με τον σύντροφό του) στους δρόμους των νοτίων προαστίων είναι σχεδόν η μόνη άσκηση που κάνει.

Ηλίας Τάσκου

Γεννήθηκα για να αγαπώ με πάθος τον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Πολλοί λένε ότι γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Κάποιοι άλλοι με αποκαλούνε ονειροπόλο, ρομαντικό!!!

Οι εποχές μπορεί να έχουν αλλάξει, εγώ όμως ζω ακόμα στις χρυσές δεκαετίες του 50 και του 60.

Μακάρι η ζωή μου σήμερα να ήταν ασπρόμαυρη ή έστω σινεμασκόπ…επειδή όμως ζούμε σε μια κομπιουτεροποιημένη εποχή σκέφτηκα να καταγράψω όλες τις μουσικές του Ελληνικού σινεμά σε μια σειρά από cd.

Με τη βοήθεια ενός υπολογιστή και οδηγό το πάθος και το μεράκι θα σας παρουσιάσω τα άπαντα του Ελληνικού κινηματογράφου…και ίσως καταφέρω να σας πείσω ότι το χρώμα στη ζωή μας το δίνει μια κινηματογραφική μελωδία ή ένα κινηματογραφικό καρέ!!!

Λιάνα Τζιμογιάννη

Λατρεύω τη σοκολάτα και το Παρίσι. Επίσης, αγαπώ τη φωτογραφία (να βγάζω!), τη θάλασσα, τα ταξίδια. Κι εφόσον αδυνατώ να ταξιδεύω συχνά, μεταφέρομαι παντού στο χρόνο και στον τόπο, διαβάζοντας!

Στα εφηβικά μου χρόνια ξεκίνησα με Λουντέμη, Καρκαβίτσα, Βενέζη, πέρασα μια πολύχρονη φάση με άρλεκιν κι έπειτα, έπιασα ξένη λογοτεχνία. Από το 2010, διαβάζω και σύγχρονους Έλληνες πεζογράφους. Παράδεισός μου -μα και πειρασμός- οι εκθέσεις βιβλίου, όπου αναπόφευκτα αγοράζω κάτι νέο, ακόμα κι αν έχω στοίβες με αδιάβαστα! Η βιβλιοθήκη στο δωμάτιό μου έχει σχεδόν τιγκάρει και σε λίγο θα χρειαστεί να κοιμάμαι αλλού!!

Από το 2012 καλύπτω φωτογραφικά παρουσιάσεις συγγραφέων και συναντήσεις μαζί τους (τις λεγόμενες καφομαζώξεις).

Με έχουν αποκαλέσει «βιβλιοκριτικό», επειδή (από το 2013) κατέθετα στο Facebook την άποψή μου για τα βιβλία που διαβάζω και «μασκότ των συγγραφέων», επειδή βρίσκομαι “παντού και πάντα!” στηρίζοντας τους ανθρώπους του πνεύματος σε παρουσιάσεις κι εκδηλώσεις τους. Με κάποιους διατηρώ και φιλικές σχέσεις! Όμως... αποποιούμαι των ανωτέρω όρων, ακόμα κι αν με τιμούν, καθώς προτιμώ να με αποκαλούν «αναγνώστρια».

Κωνσταντίνος Τζινιόλης

Γεννημένος στον Πειραιά. Από παιδί βουτηγμένος σε νότες και μελωδίες, με γονείς καλλιτέχνες έμαθα να ζω στη μουσική και τον έρωτά της.

Φτου και βγαίνω, κυνηγητό, μπάλα, βόλτες με ποδήλατο μακριά στα κρυφά και παιχνίδι ανέμελο ως που μεγάλωσα. Ή μήπως όχι; Δεν τελειώνει το παιχνίδι απλά αλλάζουν οι όροι. Σημασία έχει να θες να παίξεις

Πλέον ...παίζω μουσική και τραγουδάω. Ζω με τον τρόπο που αγαπώ υπηρετόντας το ελληνικό τραγούδι και βρίσκομαι εδώ μαζί σας να αναπαράγουμε μνήμες και να ονειρευτούμε καινούρια ταξίδια παρέα μέσα από λαϊκές και διάφορες μελωδίες.

Ελα κι εσύ να συστηθούμε! Πως αλλιώς; "Πες Το Με Ένα Τραγούδι"

Νίκος Τσέκος

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ασχολείται με τη μουσική από τότε που θυμάται τον εαυτό του.

Μετά από ένα διάλειμμα δεκαετούς ενασχόλησης με τις Επιστήμες του Λόγου και της Επικοινωνίας εις τας Γαλλίας, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη και στην παλιά του αγαπημένη, τη μουσική.

Από το 1999, δουλεύει ως συνθέτης, ενορχηστρωτής, παραγωγός, σχεδιαστής ηχητικών εφέ και άλλα τέτοια συγκλονιστικά, κυρίως στο χώρο του θεάτρου.

Τις σπάνιες στιγμές που σταματάει να παίζει κάποιο άλμπουμ μέσα στο κεφάλι του και καταφέρνει να σκεφτεί καθαρά, ασχολείται και με άλλα πράγματα, όπως η θεατρική ομάδα επίPlay της οποίας είναι συνιδρυτής.

Θοδωρής Τσοκανής

Ο Θοδωρής γεννήθηκε ένα παγωμένο μεσημέρι του 1971, όταν ακόμα είχαμε δραχμή και τα κινητά τηλέφωνα δεν είχαν εφευρεθεί.

Καλλιτεχνική φύση παιδιόθεν, βραβεύτηκε στο νηπιαγωγείο για το αριστούργημά του “Τα Χελιδόνια” ενώ η έκθεση ιδεών του με τίτλο “Μια γιορτή στο σπίτι μας” ακόμα συζητείται στους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Μετά από αποτυχημένες σπουδές ιατρικής, ακολούθησε τη σοφή συμβουλή φίλου-συμπολεμιστή και σπούδασε τη γραφιστική. Η λεπτομέρεια ότι κανείς από τους δύο δεν γνώριζε τι είναι γραφιστική δεν έπαιξε -ευτυχώς- ρόλο και έτσι ο Θοδωρής διατελεί έως και σήμερα διαφημιστής με μεγάλη χαρά και ψυχική ολοκλήρωση.

Πάθος του τα ιταλικά τραγούδια, η ελαφριά μους σοκολάτας και το ποδήλατο.

Στρατιωτικές υποχρεώσεις: Ολοκληρωμένες

Δίπλωμα οδήγησης: Β' Κατηγορίας

Παναγιώτα Χαϊδεμένου

Ηθοποιός...και λίγο δημοσιογράφος...και γενικά όρεξη να 'χουμε να δημιουργούμε!!!!

Είμαι η Παναγιώτα και είμαι καλά ... ή εδώ που τα λέμε καλά δεν είμαι, αλλά αυτό δεν είναι πάντα πρόβλημα!

Στην καταγωγή Μανιάτισσα...στην ανατροφή Αθηναία!

Μιλάω πολύ, γελάω δυνατά (πολύ δυνατά), βαριέμαι εύκολα και γι αυτό προσπαθώ όσο κι αν με βασανίζει να ζήσω τις 1724 ζωές που ονειρεύομαι και να ταξιδεύω (γενικώς...)!! Μάλλον γι αυτό έγινα ηθοποιός....

Α, ξέχασα να σας πω ότι το ραδιόφωνο είναι ένα μεγάλο μου όνειρο και σας ευχαριστώ πολύ που μαζί το κάνουμε αλήθεια!!

Η ζωή θέλει τον τρόπο της...

... "π.χ...boem"!!!!!

Χριστίνα Χατζηνικολάου

Christina Spring είναι η underground βασίλισσα του Κοινωνικού Θεάτρου στην Ελλάδα, αλλά πολλοί δεν το γνωρίζουν, επειδή ακριβώς είναι underground.

Είναι θεατρολόγος, εμψυχώτρια κοινωνικού θεάτρου, και σκηνοθέτης.

Από το 2005 έως σήμερα έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει θεατρικά projects με κρατούμενους/ες, ανήλικους πρόσφυγες, μετανάστες και παιδιά Roma. Τα τελευταία 6 χρόνια είναι η σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδων των υπαλλήλων του ΟΑΕΔ Αττικής. Αναπνέει, διερευνά, περιπλανιέται κι εργάζεται στην Αθήνα, εκτός από κάποια Κρητικά διαλείμματα.

Το 2009 έως το 2012 δημιούργησε τον Καλλιτεχνικό Πολυχώρο Spring People” στου Ψυρρή, γιατί «την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις!» Τώρα είναι έτοιμη πάλι για νέα εγχειρήματα στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της γοητευτικής γριάς πρωτεύουσας, την οποία θεωρεί ως την εν δυνάμει μετα- βερολινέζικη πολιτιστική κοιτίδα της Ευρώπης.

Το ραδιόφωνο είναι μια καινούργια της αγάπη που της πηγαίνει και της δίνει χαρά. Έχει αδυναμία στους πάσης φύσεως boem ανθρώπους, γι’ αυτό και μπήκε στην παρέα του Boem Radio!

Boemians

Boem Team

Irma

David Kesselring

Γιάννης Αντωνόπουλος

Βίκυ Βακάλη

Μαρία Βαρελά

Γιάννης Βλαχαντώνης

Γεώργιος Γιολδάσης

Dj El Barrio Γιώργος Βαφειάδης

Κωστής Γωγιός

Ήρα Δαμίγου

Μικαέλα Δαρμάνη

Αναστάσιος Ε. Δαφνής

Βασίλης Δρακόπουλος