Αγιασθήτω Το Όνομα Σου

Θανατική ποινή. Από τη μεριά εκείνου που βαίνει προς εκτέλεση. Πώς νιώθει; Κατ’ αρχήν νιώθει; Ασφαλώς και νιώθει. Δεν ξέρουμε αν είναι πραγματικά ένοχος ή θύμα δικαστικής πλάνης. Δεν έχει σημασία στην παρούσα φάση. Αυτό που έχουμε σαν δεδομένο είναι έναν άνθρωπο που οδηγείται από στιγμή σε στιγμή στην αγχόνη και μιλάει γι’ αυτό που βιώνει. ‘Η αυτό που θα βιώσει, που τυγχάνει να είναι και το τελευταίο.

Η καμπάνα ηχεί, η κλεψύδρα αδειάζει, ένας παπάς διαβάζει τα τελευταία λόγια, η ζωή δεν πήγε όπως την περίμενε, ο τρόμος να κατακλύζει τη σκέψη και την ψυχή, ο φόβος του θανάτου, ο φόβος του αγνώστου, τα δάκρυα που δεν έχουν νόημα πια… Ο Θεός και η (προσωρινή) αμφισβήτησή του, η υπαρξιακή θεώρηση – και αναθεώρηση – της ζωής, η αθανασία της ψυχής, η αναζήτηση μιας ύστερης, αδιαπραγμάτευτης αλήθειας και στο τέλος ένα λυτρωτικό συμπέρασμα: «Πάω επάνω και από εκεί θα βλέπω προς τα κάτω τη ζωή ως παράξενη ψευδαίσθηση, γιατί μάλλον αυτό είναι τελικά».

Τα λόγια τελειώνουν, οι λέξεις θρυμματίζονται, οι σκέψεις στερεύουν. Μόνο η μουσική μένει καθώς ο δήμιος περνάει την κουκούλα στο πρόσωπο και σφίγγει το βρόγχο γύρω από το λαιμό και τα δευτερόλεπτα (ή λεπτά) περνούν βασανιστικά πλέον. Μια δυνατή ή βουβή επίκληση υπάρχει, μια ικεσία για την επόμενη στιγμή, μια κραυγή αποχαιρετισμού στο προσωρινό, πριν η μουσική σταματήσει να παίζει και η τελευταία νότα σηματοδοτήσει, μαζί με τη συντριβή του σβέρκου, την – πιθανότατα – ποθητή και οριστική απελευθέρωση.

Σενάριο: Steve Harris

Σκηνοθεσία: Martin Birch

Ερμηνεία: Iron Maiden