Athens Rock - Review

Σάββατο 13/7 και κατευθυνόμαστε στο ΟΑΚΑ με ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις. Από την μία θα βλέπαμε για άλλη μια φορά τους Slayer, αλλά από την άλλη ήταν για τελευταία φορά. 20ρηδες, 40ρηδες, 50ρηδες, μπαμπάδες που είχαν έρθει μαζί με τα παιδιά τους (ακόμα και στους ώμους!), χιλιάδες t-shirts με το logo Slayer και αυτό το χαμόγελο της προσμονής για κάτι μεγάλο που ξέρεις ότι θα ζήσεις. Τόσο το ΟΑΚΑ (που άδειασε στο τέλος χωρίς καμία καθυστέρηση) όσο και η εταιρεία παραγωγής High Priority αποδείχθηκαν αντάξιοι των περιστάσεων και η βραδιά εξελίχθηκε ιδανικά. Όλες οι ανησυχίες και γκρίνια για την αλλαγή χώρου και τη ζέστη στο κλειστό του ΟΑΚΑ εξανεμίστηκαν μετά τη βραδιά του Σαββάτου και νομίζω ότι το πρόσημο είναι παραπάνω από θετικό για το πρώτο Athens Rock.

Με το πρόγραμμα να τηρείται ακριβώς, οι Suicidal Angels έκαναν την εμφάνισή τους στις 17:00 στη σκηνή του ΟΑΚΑ με το “Apokathilosis” να προμηνύει από την αρχή τι μας περιμένει. Οι Suicidal Angels είναι αυτή τη στιγμή το κορυφαίο thrash metal συγκρότημα της χώρας μας και το αποδεικνύουν είτε με τα studio albums τους είτε με τις live εμφανίσεις τους. Πολύ καλός ήχος, νέα κομμάτια, αγαπημένα κομμάτια, διάθεση, συνεχής κίνηση και headbanging από συγκρότημα και κόσμο (τους αφιέρωσαν το “Moshing Crew”), φρενήρεις ρυθμοί, solo υψηλών ταχυτήτων και ποιότητας και το old school trash metal τους να σε πιάνει από τον λαιμό και να σου κοπανάει το κεφάλι πάνω κάτω. Τα πρώτα mosh pits έκαναν την εμφάνισή τους, οι σβέρκοι ζεστάθηκαν και οι Suicidal Angels αποτέλεσαν την καλύτερη αρχή για το φεστιβάλ, όπως αποδείχτηκε και από το χειροκρότημα στο τέλος της εμφάνισής τους.

Setlist: Apokathilosis, Bloodbath, Front Gate, Born of Hate (καινούριο), Eternally to Suffer, Bleeding Holocaust, Seed of Evil, Endless War (καινούριο), Moshing Crew, Capital of War

Το επόμενο συγκρότημα που κατέλαβε την σκηνή του ΟΑΚΑ ήταν οι Leprous. Νορβηγοί progsters με avant-garde στοιχεία, τεχνικοί, με ξεσπάσματα αλλά αρκετά «ξένο» ήχο, για το σύνολο της βραδιάς. Οι αντιδράσεις του κόσμου μέτριες προς χλιαρές, με τους περισσότερους να κρατάνε δυνάμεις για τη συνέχεια της βραδιάς. Το θετικό ήταν ότι σαν κοινό δείχνουμε σημάδια βελτίωσης και, ακόμα και αν δεν μας αρέσει κάτι, δεν ακολουθούμε τις (κάκιστες) αντιδράσεις της συναυλίας Slayer / S.O.A.D. Συγκρότημα με δισκογραφία δέκα ετών, μουσική που μύριζε Νορβηγία από το χιλιόμετρο, στοιχεία από Tool και King Crimson αποδομένα με σύγχρονο ήχο και μια αρκετά καλή εμφάνιση, η οποία όμως πέρασε απαρατήρητη. Εκτός από το μέρος του κοινού που παρακολουθούσε ενθουσιασμένο, η πλειοψηφία συζητούσε και βρήκε ευκαιρία για μπύρες. Η διαφορά στο μουσικό είδος μετά την καταιγιστική εμφάνιση των Suicidal Angels, δεν λειτούργησε υπέρ των Leprous. Γενικά θα ήθελα να τους έβλεπα σε κάποια άλλη περίσταση, καθώς έδειξαν αρκετά καλά στοιχεία. 

Setlist: Bonneville, Stuck, The Flood, From The Flame, The Valley, Illuminate, The Price, Mirage, Third Law

Στις 19:45 και με το τεράστιο πανό με το εξώφυλλο του “Heretics” να δεσπόζει στη σκηνή, έκαναν την εμφάνιση τους οι Rotting Christ. Με το set τους μοιρασμένο ανάμεσα στις πρόσφατες κυκλοφορίες, αλλά και τα κλασικά αγαπημένα κομμάτια, οι Rotting Christ μας χάρισαν μια ώρα και ένα τέταρτο συνεχούς «ξύλου», headbanging, mosh, αλλά και ένα δυναμικό wall of death στο “Societas Satanas”. Η επιλογή των τραγουδιών θα μπορούσε να είναι πιο «συναυλιακή», αλλά νομίζω ότι αυτό ελάχιστους πτόησε αφού είναι τέτοια η ενέργεια των Rotting Christ που ελάχιστη σημασία έχει το selist. Με νέα μέλη στη σύνθεση, αλλά και τη δυάδα των αδερφών Τόλη σε μεγάλα κέφια, οι Rotting Christ κατέθεσαν τα διαπιστευτήρια τους και ο κόσμος ανταπέδωσε με συνεχές headbanging, τραγούδι και μπόλικο crowdsurfing. Στα «κλασικά» Christ τραγούδια έγινε ο σχετικός χαμός και το δυναμικό «παρών» των Ελλήνων Black Metallers επισφραγίστηκε με το “Non Serviam” και τα λόγια του Σάκη «Ας απολαύσουμε Slayer». 

Setlist: Hallowed Be Thy Name, Κατά τον Δαίμονα Εαυτού, Fire God And Fear, Ελθέ Κύριε, Άπαγε Σατανά, Dies Irae, The Forest of N’Gai, Societas Satanas, King of a Stellar War, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, Non Serviam.

Η τεράστια κουρτίνα που έκρυβε τις ετοιμασίες της σκηνής, στις 21:30 ακριβώς, γέμισε σταυρούς που γύρισαν ανάποδα, Slayer, το logo με τα σπαθιά και την πεντάλφα, για να πέσει τελικά υπό τους ήχους του “Repentless”. Και εκεί ξεκίνησαν όλα. Οι Slayer μας έπιασαν και μας κοπάνησαν κάτω σαν να μην υπάρχει αύριο. Κόσμος να ουρλιάζει στίχους, 50ρηδες να κάνουν συνεχώς headbanging, 4(!) mosh pits ταυτόχρονα στο κοινό, κόσμος να καταλήγει με crowd surfing ακόμα και στο πλαϊνό μπαρ και το συγκρότημα να σκάει σαν παλιρροϊκό κύμα σε κάθε ανυποψίαστο και μη. Ένα τρομερό stage show με εξαιρετικά φώτα, φωτιές που η ζέστη τους έφτανε μέχρι πολύ πίσω, ταχύτητες εξωπραγματικές, ένας King από άλλο πλανήτη, ένας Araya να κραυγάζει σαν να ανοίγονται μπροστά του οι πύλες της Κολάσεως, ο Gary Holt έβαζε τις βάσεις και ο κτηνώδης Paul Bostaph να δίνει ό, τι έχει και δεν έχει πίσω από τα τύμπανα. 

Τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο για μιάμιση ώρα, χωρίς περιττές εισαγωγές, παύσεις και ανάσες, το συγκρότημα να είναι σε εξαιρετική φόρμα, ο ήχος πολύ καλός και η όλη ατμόσφαιρα να θυμίζει τα παλιά καλά χρόνια, με ξύλο, κόσμο να τραγουδάει τους στίχους, χωρίς κινητά και Instagram «ήμουν κι εγώ εκεί» stories. Οι Slayer χωρίς έλεος έπαιζαν κομματάρες χωρίς να σταματάνε ούτε δευτερόλεπτο: “Evil Has No Boundaries”, “Postomortem”, War Ensemble” με τον Araya να ζητάει από τον κόσμο να φωνάξει “Waaaaar”, “Hell Awaits”, ξύλο, ξύλο και πάλι ξύλο. Η riffάρα του “South of Heaven” μας σήκωσε την τρίχα, τα τύμπανα του “Raining Blood” μας πόρωσαν και η τριάδα “Black Magic”, “Dead Skin Mask” και “Angel of Death” απλά μας αποτελείωσαν. Ο κόσμος πραγματικά χτυπιόταν μέχρι πίσω, με τα riffs να κοπανάνε σβέρκους και σώματα χωρίς σταματημό. 

Το τέλος του set τους, βρήκε τον Araya να μένει για περίπου δέκα λεπτά στη σκηνή μόνος, να κοιτάει τον κόσμο συγκινημένος, να χαιρετάει και να κλείνει με τις λέξεις «Ευχαριστώ πολύ. Θα μου λείψετε. Αντίο». Ίσως ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Slayer στην Ελλάδα, με το συναισθηματικό κομμάτι να μας βαραίνει, αλλά με την τετράδα να μην μας αφήνει να το καταλάβουμε μέχρι τις τελευταίες λέξεις του Araya. Ένα μεγάλο κεφάλαιο για το Thrash metal κλείνει με τον καλύτερο τρόπο και με μας να ψάχνουμε μυαλά, σβέρκους και συναισθήματα μέχρι σήμερα. 

Setlist: Repentless, Evil Has No Boundaries, World Painted Blood, Postmortem, Hate Worldwide, War Ensemble, Gemini, Disciple, Mandatory Suicide, Chemical Warfare, Payback, Temptation, Born Of Fire, Seasons In The Abyss, Hell Awaits, South Of Heaven, Raining Blood, Black Magic, Dead Skin Mask, Angel Of Death