Δέκα πράγματα που μας χαλαρώνουν ανέλπιστα

Να βουρτσίζουμε του χρόνου τα μαλλιά με χτένα ποίησης και τρέλας 

Να σκοτώνουμε γλυκά τα μολύβια της έμπνευσης ξύνοντάς τα νύχτα μετά μουσικής και κατά μόνας

Να μιλάμε στα λουλούδια σα να ήταν κορίτσια και να ποτίζουμε τα κορίτσια σα να ήταν λουλούδια

Να τακτοποιούμε τα συρτάρια μας και να σφραγίζουμε τις αναμνήσεις σε κουτιά, όσο έξω μαίνεται η ζωή, βροντοχτυπάνε τα τηλέφωνα και ο θερμοσίφωνας παραμένει αναμμένος

Να λέμε ναι σε μια βόλτα στην πόλη, αρκεί να υπάρχει ένα χέρι να μας κρατά, ένας αναπτήρας αντιανεμικός κι ένα μικρό παιδί μες στο κεφάλι μας

Να πλένουμε σκληρά τα πιάτα στο νεροχύτη σα να’ ναι οι στραπατσαρισμένες μας αξιοπρέπειες και ,γυαλιστερά καθώς θα αναπαύονται σε λίγο, ν’ ανάβουμε μελαγχολικό τσιγάρο και να χάσκουμε άπραγοι κι ευτυχισμένοι

Να κάνουμε τους ανθρώπους στο μετρό να πιστεύουν πως παίζουμε πιάνο, καθώς σέρνουμε τα δάκτυλά μας σε τέλεια μίμηση πιανίστα πάνω στη ράχη του καθίσματος

Να τρώμε μια σοκολάτα με δαγκωματιές κι ύστερα νερό κι ύστερα έρωτας κι ύστερα ύπνος και το αλουμινόχαρτο σε σχήμα βώλου στο πάτωμα

Να γράφουμε τον αριθμό του τηλεφώνου μας πάνω στην άμμο και, λίγες μέρες μετά, μία γοργόνα να μας ζητά ραντεβού στο βυθό

Να περπατάμε ξυπόλητοι πάνω στις καρδιές αυτών που αγαπάμε