Γιάννης Χαρούλης | Κολιμπρί | Review

Λίγο πριν το καλοκαίρι και την έναρξη των συναυλιών, ο Γιάννης Χαρούλης μας πρόσφερε τον νέο του δίσκο, με το όνομα «Κολιμπρί». Ένας δίσκος του Γιάννη Χαρούλη αποτελεί ιδανικό ξεκίνημα για τη νέα στήλη του Boem Radio με τις «Δισκοκριτικές». Τα εισαγωγικά στην λέξη μπήκαν γιατί, τουλάχιστον ο γράφων, δεν θα κάνει ποτέ κριτική αν ένας δίσκος είναι καλός, μέτριος, κακός ή οτιδήποτε άλλο. Θα αναφέρονται με όση περισσότερη αντικειμενικότητα γίνεται κάποια στοιχεία του δίσκου, κάποια πράγματα που άκουσα και εισέπραξα εγώ, πράγματα που μου άρεσαν ή όχι, αλλά σε καμία περίπτωση αν κάτι είναι καλό ή βαθμολογίες. 

Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα, πάμε να δούμε τι ακούσαμε στο «Κολιμπρί». Όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου, είναι ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε «σε μια εποχή που η επαφή ήταν κάτι απαγορευτικό, μια εποχή που το άγγιγμα προκαλούσε φόβο» και νομίζω ότι αυτή η «εσωτερικότητα» βγαίνει σε μεγάλο βαθμό και στα τραγούδια. Όσοι περιμένουν ένα νέο «Χίλια καλώς εσμίξαμε» θα απογοητευτούν. Όσοι περιμένουν ότι θα βάλουν τον δίσκο να παίζει και θα σηκωθούν να χορεύουν, πάλι θα απογοητευτούν. Όσοι έχουν την υπομονή και την ηρεμία να ακούσουν τον Χαρούλη να ανοίγει την ψυχή του, θα απολαύσουν τον δίσκο και θα αποζημιωθούν. 

Τα τραγούδια βγάζουν μια τρυφερότητα, μας προσφέρουν ένα παράθυρο στην ψυχή του Γιάννη Χαρούλη, λυρισμό και μια ηρεμία που τόσο έχουμε ανάγκηαυτή την περίοδο. Αν κάτι μου έλειψε από τον δίσκο, είναι ένα τραγούδι ξέσπασμα. Ένα τραγούδι που θα έχει κορύφωση, που θα σε κάνει να θες να φωνάξεις τους στίχους σε κάποια συναυλία. Θεωρώ ότι υπάρχουν «συναυλιακά» τραγούδια στον δίσκο, ειδικά στην μέση του, τα οποία όταν αποδοθούν ζωντανά με την παρουσία του κόσμου, θα ακουστούν αρκετά διαφορετικά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι τα τραγούδια δεν είναι ωραία, απλώς θεωρώ ότι η ένταση του live, θα φανερώσει πολλές περισσότερες πτυχές τους. 

Η μουσική έχει γραφτεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον Γιάννη Χαρούλη, εκτός από δύο τραγούδια, ενώ στιχουργικά έχουν προσφέρει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Παύλος Παυλίδης (και μουσική), η Ελένη Φωτάκη και ο Στέλιος Σιγανός. Ο δίσκος θα ξενίσει τους «βιαστικούς» ακροατές που περιμένουν να ακούσουν τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα για να δουν αν θα προχωρήσουν στο επόμενο κομμάτι, αλλά σε όσους δώσουν την ευκαιρία της ακρόασης θα προσφέρει μια γλυκιά αίσθηση και ζεστασιά. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ένας δίσκος που γράφτηκε μέσα σε καραντίνες και εποχές απαγορεύσεων και αγωνίας για το μέλλον: εσωτερικός, συναισθηματικός, ζεστός, ήρεμος. 

Για μένα ο δίσκος έχει πολύ θετικό πρόσημο και αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια αυτά θα ήταν σίγουρα τα «Τ’ αμοναχό», «Ρυάκια», «Φωτιά», «Θέατρο του δρόμου», «Μήτε νικώ ούτε νικιέμαι» και ειδικά το τελευταίο νομίζω ότι θα μπει στην λίστα με τα αγαπημένα συναυλιακά κομμάτια του κοινού.