Η Δημοκρατία του Μπακλαβά – Κριτική

Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις μια χώρα; Τι χρειάζεται μια χώρα για να φτιαχτεί; Αρκεί η απογοήτευση από την άσχημη εμπειρία άλλων χωρών για να κατασκευάσεις το σχήμα μιας νέας χώρας;

Ένα νέο ζευγάρι – μια Ελληνίδα και ένας Τούρκος – αποφασίζουν να ζήσουν στην Ελλάδα, στο Μεσολόγγι μαζί με τον εννιάχρονο γιο τους που ονόμασαν Μεζέ για να σημαίνει το όνομα του το ίδιο και στις δυο γλώσσες. Η επιχειρηματικότητα  του Faith σε συνδυασμό με την μαθηματική διάνοια της Σοφίας, αποτελούν ένα εκρηκτικό συνδυασμό που εκτινάσσει το μικρό ζαχαροπλαστείο Μπακλαβά σε παγκόσμιο φαινόμενο ζαχαροπλαστικής και επιχειρηματικής επιτυχίας. Μετά από ένα σοβαρό περιστατικό bullying με θύμα τον Μεζέ, οι γονείς του αποφασίζουν να ιδρύσουν το δικό τους κράτος, την Δημοκρατία του Μπακλαβά, με δικό τους νόμισμα, το fistic coin, και γεωγραφική περιφέρεια ένα νησί στην λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Η ανάγκη τους να ξεφύγουν από τα κακώς κείμενα του μικρόκοσμου του Μεσολογγίου αλλά και της γενικότερης αντιμετώπισης τους από Ανατολάς και Δυσμάς, τους οδηγεί σε μια ρομαντική περιπέτεια που θα έχει τραγικό τέλος. 

Το έργο του Ανέστη Αζά, σε κείμενα των Γεράσιμου Μπέκα, Μιχάλη Πητίδη και του  προαναφερθέντα, ορμάται από την επέτειο 200 χρόνων από το 1821. Η πλοκή είναι φανταστική αλλά τα θιγέντα ζητήματα ρεαλιστικά. Ο Ανέστης Αζάς ξεκινώντας από ένα «μαγικό αν» (magic if) τοποθετεί δύο νέους, μορφωμένους, ψηφιακά ενήμερους, φιλόδοξους και έντιμους να αναμετρηθούν με το Ελληνικό Λεβιάθαν της μικροπρέπειας, της ημιμάθειας και της κακίας. Μαζί με την μουσική (Παναγιώτης Μανουηλίδης), δημιουργούν μια παράσταση αντι-μιούζικαλ που παρακολουθεί με ξεκάθαρες σκηνές και επεισόδια την ιστορία του Faith, της Σοφίας και των στενών συνεργατών τους από την λαμπρή αρχή στο εκκωφαντικό τέλος της σιωπής μετά τους βομβαρδισμούς του μικρού τους κράτους.

Ξεχωρίζει για τον υποκριτικό χαμαιλεοντισμό ο Γιώργος Κατσής, ο Gary Salomon είναι απολαυστικά κωμικός, η Κατερίνα Μαυρογεώργη υποδύεται τον ρόλο της Σοφίας με χαρακτηριστική άνεση και ο 

Cem Yigit Üzümoglu στον ρόλο του Faith εντυπωσιάζει με την φωνή του και την ανεπιτήδευτη παρουσία του. Τα κοστούμια (Βασιλεία Ροζάνα) και η σκηνογραφία (Ελένη Στρούλια) λειτουργούν ευφάνταστα, και εξυπηρετούν την δραματική εξέλιξη. Οι φωτισμοι (Ελίζα Αλεξανδροπούλου) συμπληρώνουν την μεταφορά από την μια σκηνή στην άλλη και αναδεικνύουν τα χαρακτηριστικά της κάθε μιας, με εξέχον παράδειγμα την συναυλία heavy metal με αισθητική Pussy Riot. Η χρήση του αλευριού, των τούβλων, υλικών ευτελών μεν αλλά με ξεχωριστή πλαστικότητα στην σκηνή αναμορφώνουν την δραματική συνθήκη και φτιάχνουν ένα θεατρικό πλαίσιο αντάξιο της δραματουργικής πρότασης. Όλοι οι ερμηνευτές μεταχειρίζονται τα αντικείμενα και λειτουργούν τους ρόλους τους μέσα από αυτά, δημιουργώντας τον θεατρικό τόπο αυτού του ενδιαφέροντος εγχειρήματος. 

Αν και υπάρχει μια αντίστοιχη πραγματική ιστορία – η κατασκευή ενός ανεξάρτητου πλωτού νησιού το 1968 από τον μηχανικό Ρόζα ο οποίος το ονόμασε  «Respubliko de la Insulo de la Rozoj» - ο Αζάς δεν αναφέρεται στα ντοκουμέντα εκείνης της ιστορίας, μεταχειρίζεται την λογική / μεθοδολογία του Θεάτρου Ντοκουμέντο, αλλά στην πραγματικότητα συνοδοιπορεί με τις αρχές του Θεάτρου της Επινόησης, και φτάνει σε ένα σχεδόν ιδανικό αποτέλεσμα ενός πρωτότυπου έργου.  Λέω σχεδόν γιατί οι διάλογοι, μονόλογοι και οι σκηνές γοητευμένες από το θέατρο ντοκουμέντο και την ζωντάνια της πραγματικής αναμετάδοσης στερούνται μιας δραματικής επεξεργασίας που θα επιτρέψει στο κείμενο της παράστασης να πραγματωθεί ως θεατρικό έργο, όπως έχει συμβεί με την «Παράλειψη της οικογένειας Κολέμαν» του Κλαούντιο Τολκατσίρ, ενός έργου που εξελίχτηκε δραματουργικά μέσω αυτοσχεδιασμών.

«Η Δημοκρατία του Μπακλαβά», μια ψηφιακή Νεφελοκοκκυγία με πολύ δόση χιούμορ και πικρής αλήθειας για τους δαίμονες που κατατρώνε τις σάρκες του νεόκοπου κράτους της Ελλάδας, είναι μια ιδανική αφορμή για καλό θέατρο και με πολλές επερωτήσεις για την πραγματικότητα που βιώνουμε και το μέλλον που θέλουμε να κατασκευάσουμε, ως πολίτες του κόσμου. 

Στοιχεία Παράστασης

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς, Κείμενο: Γεράσιμος Μπέκας, Μιχάλης Πητίδης, Ανέστης Αζάς, Δραματουργία - Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Πητίδης, Σκηνογραφία: Ελένη Στρούλια, 

Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα, Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Ηχητικός σχεδιασμός – Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης, Επεξεργασία βίντεο: Δημήτρης Ζάχος, Διεύθυνση φωτογραφίας βίντεο: Μιχάλης Γκατζόγιας, Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου, Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Πητίδης, Βοηθός σκηνογράφου: Ζαΐρα Φαληρέα, Β΄βοηθός σκηνοθέτη: Άλκηστη Νικολαΐδη, Κατασκευή σκηνικού: Κώστας Πλαστήρας, Διεύθυνση παραγωγής: Κωστής Παναγιωτόπουλος, Βοηθός διεύθυνσης παραγωγής: Ολίβια Κότσιφα

Παίζουν Κατερίνα Μαυρογεώργη, Cem Yigit Üzümoglu, Γιώργος Κατσής, Gary Salomon

Ευχαριστίες Πρόδρομος Τσινικόρης, Αλεξάνδρα Καζάζου, Seyda Cevik, Hande Yetkin, Gözde Atalay Kokkoris, Cihan Türkoglu, Merve Kosker, Renil Tasdemir, Γιάννης Δημητρίου, Merve και Γιώργος, Nihan Kuzu, Deniz Sever, Secil Öznur Yakan, Αλέξιος Μενεξιάδης, Dolunay Öztürk, Χρήστος Παλτάς, Μαρία Δεμέστιχα , Orhan Celik, Ozan Kemal Cullu, Katerina Maloukou και τα Ζαχαροπλαστεία ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ