Καλοκαιρινοί Φαινότυποι και Λοιπά Ενδελεχή

Ήρθε το ζεστό καλοκαιράκι, η ζέστη ανεβαίνει, τα ήθη χαλαρώνουν, το ποδήλατο ξαναβγήκε επιτέλους στους δρόμους, ευτυχώς η γλυκιά αφρικάνικη σκόνη έχει μείνει στη Μεγαλόνησο οπότε τ αμάξια μπορούμε πλέον να τα πλύνουμε μιας και με τα αποθέματα σαχαρικής κόνεος έχουν αλλάξει χρώμα και από αζούρ διαλεχτό έχουν γίνει εκρού και σπαγκί σαν την πικέ την κουβερτούλα που αγόρασα προσφάτως για να έχουμε κάτι να βάνουμε στα ιδρωμένα κορμιά και να τη βρίσκουμε το πρωί στα πατώματα ένεκα της ζέστης. Και ο ιδρώτας κυλά ράι θρου!

Εν τω μεταξύ, αυτό που ακούω σε διαφημίσεις "αίσθηση σα να βγήκες μόλις απ το ντουζ" πόσο ψέμα μπορεί να είναι; Θέλω να πω, έχω παρατηρήσει τις τελευταίες μέρες η αίσθηση σα να βγήκα απ το ντουζ περνά μόλις 1,33 λεπτά αφότου βγω απ το ντουζ, δεν προλαβαίνω να κάνω 2 κινήσεις, να βάλω μασχαλέξ και κολώνια κι έχω αρχίσει να ιδρώνω. Μέχρι να ολοκληρώσω το μποτέ και το ντύσιμο χρειάζομαι δεύτερο ντουζ να συνέλθω...

Παρόλα αυτά, αυτός ο συνδυασμός λιακάδας και βοριά (που τ' αρνάκια δεν παγώνει μιας και είναι Ιούνης) πολύ μου αρέσει, όχι γιατί ο εμπρηστής της γειτονιάς μπορεί να κάνει τη δουλειά του ανεμπόδιστα, όχι, αλλά γιατί όσο ποδηλατείς κι έρχεσαι και ιδρώνεις, έρχεται αυτό το όμορφο αγεράκι και σου δροσίζει το κορμί, απ' το κεφάλι και τις αμασχάλες μέχρι όπου μπορείς να φανταστείς! Ιδιαίτερα να είσαι και σε κάνα σημείο με σκιούλα, τι να σου πω, το κάτι άλλο είναι, μια αίσθηση φρεσκάδας ανεπανάληπτη. Σα να βγήκες μόλις απ το ντουζ!

Έτσι λοιπόν το πρωί, πάνω στο ποδήλατο χαιρόμουν τη σκιούλα και την αύρα τη δροσερή μέχρι που μυρωδιές από παρακείμενο φούρνο τράβηξαν την προσοχή μου, φρεσκοψημένο ψωμί και πίτες και τσουρέκια. Κόντεψα να λιποθυμήσω πρωί πρωί, άρχισα να πλαταγίζω τη γλώσσα μου και να γλείφω τα σαρκώδη μου χείλη (αυτό είναι τεράστιο ψέμα, για να δεις τα χείλη μου πρέπει να έχεις ηλεκτρονικό μικροσκόπιο), το ταλαιπωρημένο μου στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα και η μπανάνα που είχα φάει πριν φύγω ήταν απλά μια ανάμνηση παλιά. Αυτό το μαρτύριο δεν μπορώ να το ξαναζήσω, συνάντησα στη διαδρομή 3 φούρνους και 2 τυροπιτάδικα και ξέρεις τι αδυναμία έχω στις τυρόπιτες. Όση έχει η μάνα στο παιδί της το μονάκριβο! Και στο ψωμί (και στο κασέρι, άσχετο το ξέρω, αλλά έχεις φάει κασέρι με ζεστό ψωμί; αααααχχχχχ). 

Πρέπει ν' αλλάξω δρομολόγιο. Πάραυτα!

Το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί το τωρινό δεν έχει και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν εξαιρέσεις τη σκιά, τους μόνους που συνάντησα στο δρόμο εκτός απ την οδοκαθαρίστρια ήταν

α. Ένας παππούς γύρω στα 97,3 με μαγκούρα που πήγαινε μες στη μέση του δρόμου με ταχύτητα 10 μέτρων την χιλιετία.

β. Ένας νεότερος, γύρω στα 87,9 σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση, ο οποίος πρέπει να ζύγιζε περί τα 27 κιλά και στεκόταν έξω απ το σπίτι του (μάλλον - έχω ωραίους γειτόνους) φορώντας ένα μπεζ αμάνικο φανελάκι κι ένα απίθανο σορτσάκι το οποίο ήταν τόσο πολύχρωμο που είμαι βέβαιος ότι η σύζυγος όταν πήρε ύφασμα για τον καναπέ - κουρτίνες - κάλυμμα κρεβατιού - πουφ - σκαμπό - τραπεζομάντηλο και ολοκλήρωσε τα ραφτικά, ανακάλυψε ότι της περίσσεψε απ το τόπι μπόλικο, έραψε ένα φουστανάκι για κείνη κλος, ντραπέ με πιέτα και το εν λόγω σορτσάκι. Απλά υπέροχο. Φαντάζομαι όλο το σπίτι και το ζευγάρι ντυμένο έτσι καθισμένο στον εν λόγω καναπέ να διαβάζει φυλλάδιο του LIDL της γειτονιάς προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα ψωνίσει γιαούρτι γερμανικό με 5 λεπτά η τριάδα ή όχι. Αυτές είναι εικόνες.

Τον καλύτερο όμως φαινότυπο - για να μην είμαι άδικος, μου τον επιφύλασσε η μοίρα λίγο πριν πάω στη δουλειά. Τύπος, γύρω στα 40-45 με φανελάκι αμάνικο BLUE BIRD (αλήθεια λέω, το είδα) λευκό, παντελόνι με πιέτα μπλε σκούρο και μαύρη λεπτή ζωνίτσα - όλο αυτό φορεμένο τόσο ψηλά που έκρυβε τον αφαλό. Γυαλί Ray Ban για ύφος μυστηριώδες και βαρύ, μαλλί με μπριγιαντίνη, 20 κιλά τουλάχιστον περισσότερα απ' ότι θα έπρεπε και σκαρπίνι επίσης μαύρο να δένει με τη ζώνη.

Λεπτομέρεια. Το κολλητό, λευκό φανελάκι BLUE BIRD μέσα απ το παντελόνι, για να τονίζεται ο κοιλιακός και το πεσμένο στήθος. Γαργάλα τα γαργάλα τα Παρασκευή τα γάλατα και μη χειρότερα.  Και όχι, δε με νοιάζει το ότι ο τύπος αυτός που θεωρούσε τον εαυτό του πολύ macho man είχε κάποια κιλά παραπάνω και τρίχα κάγκελο ακόμα και στο σβέρκο, με νοιάζει ότι έκανε τα αδύνατα δυνατά να τα τονίσει, νομίζοντας μάλλον ότι το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν άψογο. Και πίστεψέ με, ήταν. Ήταν γιατί τέτοιο γέλιο έχω καιρό να ρίξω, ο παππούς με το κάλυμμα του καναπέ στα ισχνά του μπούτια ήταν απείρως πιο κομ ιλ φω απ τον Blue Bird Guy – το αγλάϊσμα του Χαλανδρίου και λοιπών νήσων!

Και που να σφίξουν οι ζέστες!