Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. - Κριτική

Είναι ένας άνθρωπος, θα μπορούσε να είναι γυναίκα ή άντρας ή non binary, αλλά στην προκειμένη είναι γυναίκα. Είναι στο σπίτι, περιμένει τον εραστή της. Μιλά στο κοινό. Του απευθύνεται σε μια εκ των έσω εξομολόγηση. Σαν να θέλει να ξυπνήσει τον θεατή, να τον σώσει από αυτό που τους μέλλεται. Μεταξύ αστείου και σοβαρού αναπτύσσει πολιτικές και φιλοσοφικές απόψεις, μέχρι την μεγάλη απόφαση:

Μ. ην

Α. πελπίζεσαι

Ι. σοπεδώσου

Ρ. ίσκαρε

Ο. λοκληρωτικό

Ύ. πνο

Λ. υτρώσου

Α. υτοκτόνα

Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου, ξεκίνησε το ταξίδι της πριν 10 χρόνια. Στον τωρινό σταθμό, στο θέατρο Ζίνα, η Κίττυ Παϊταζόγλου, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Δερμιτζάκη, σε έναν υπέροχο σκηνικό χώρο (Θάλεια Μέλισσα και Ήρα Σπαγαδώρου) μας ταξιδεύει στις καθηλωτικές στιγμές ενός ανθρώπου που δονείται από ενσυναίσθηση όχι για τους άλλους, αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό. Η εικόνα, δεν είναι το παν. Η ανάγκη, δεν είναι πάντα ζωτική. Η ζωή, δεν είναι αυτοσκοπός. Ένα από τα δραματικά τεχνάσματα είναι το παιχνίδι με τις λέξεις, τα ακρωνύμια. Προτού φτάσει σε αυτό του τίτλου, η Λένα Κιτσοπούλου, θα εκδηλώσει ίσως αυτό που θα έσωζε την πρωταγωνίστρια, αλλά το προσπερνά: “Κόψε τον εμφύλιο λώρο”. Η πρωταγωνίστρια βιάζεται να το εξηγήσει και να επιμείνει ότι χάριν ακρωνυμίου (ΚΤΕΛ) αντί για “ομφάλιο” αναγκάζεται να πει “εμφύλιο”, μήπως όμως αυτή είναι η πραγματική ανάγκη: να σταματήσουμε να παλεύουμε τον εαυτό μας;

Η Κίττυ Παϊταζόγλου, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, με εκπληκτική κινησιολογική άνεση (Ανδρονίκη Μαραθάκη) δίνει σάρκα και οστά, σε μια θεατρική περσόνα, που ακροβατεί στις οριογραμμές μιας τραγι-κωμικής ψυχωτικής έξαρσης, ενός ρόλου που είναι πέρα για πέρα θεατράλε. Είναι στιγμές του μονολόγου που αισθάνεται κανείς ότι θα 'σπάσει', καθώς η φωνή της κοινωνεί “ένα παιδί πριν το πιάσει το παράπονο”, κι άλλες που νομίζεις ότι θα ξεπεταχτεί από πίσω απ' την αυλαία η Μαντάμ Παρί. Η Παϊταζόγλου, παίζει με ατέρμονη ευχαρίστηση, ισορροπεί πάνω στην τραμπάλα της καθημερινότητας και σωριάζεται για να κοιμηθεί σαν ένας ανεστραμμένος Άμλετ. “Στον άλλο κόσμο που θα πάει”, γιατί τα ρεφρέν σώζουν όπως λέει και η συγγραφέας, ο παραλογισμός είναι η νέα λογική, ίσως επειδή πήγε στην Κόλαση, αλλά και τι μ' αυτό; Το θέμα είναι ότι απ' τον εαυτό της δεν γλύτωσε!

Η ιδέα του σκηνικού ενισχύει αυτή την εντύπωση ντίβας, ανάμεσα στις φλοκάτες και τις βελούδινες κουρτίνες, οι φωτισμοί της Άννα Σμπώκου, δίνουν μια αίσθηση κινηματογραφικού πλατό, σαν να μην αυτοκτονεί στην πραγματικότητα, σαν να μεταφέρεται σε ένα φελινικό όνειρο. Μόνο που στο δικό της όνειρο δεν συναντά τις νεαρές γυναίκες να την υποδέχονται χαρούμενες, αλλά τον Καρυωτάκη που θα 'θελε να είναι Τσιτσάνης. Κι εκείνη δεν θα του χαλάσει χατήρι. Συμβιβασμοί στην ζωή, συμβιβασμοί και στο θάνατο... δεν αλλάζει ο άνθρωπος!

Ταυτότητα παράστασης

Συγγραφέας: Λένα Κιτσοπούλου, Σκηνοθέτης:  Δήμητρα Δερμιτζάκη, Ιδέα Σκηνικού: Θάλεια Μέλισσα, Υλοποίηση Σκηνικού -Κοστούμια: Ήρα Σπαγαδώρου, Κίνηση: Ανδρονίκη Μαραθάκη, 

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου, Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Κατάκη, Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή, Βίντεο Προώθησης: Μαρίλη Ζάρκου, Σχεδιασμός Αφίσας: Γκέλυ Καλαμπάκα, Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη, Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Ερμηνεία: Κίττυ Παϊταζόγλου

Θέατρο Ζίνα, Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα, τηλ.: 210 6424424

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια: 75 λεπτά

Εισιτήρια: 15 € γενική είσοδος