The Prudes - Κριτική

Η Τζες και ο Τζίμμυ γνωρίζονται 9 χρόνια, είναι ζευγάρι 6 χρόνια, και δεν έχουν κάνει σεξ εδώ και 14 μήνες και 4 μέρες... κάποιοι πιστεύουν ότι οι αριθμοί δεν ψεύδονται, οι άνθρωποι όμως; Για αυτό και η Τζες μαζί με τον Τζέιμς ήρθαν απόψε στο θέατρο και δεσμεύονται απέναντι στο κοινό ότι, είτε θα κάνουν σεξ εδώ και τώρα, είτε θα χωρίσουν. Εσείς θα δεχτείτε την πρόκληση;

Το «The Prudes» («Οι Σεμνότυφοι») γράφτηκε το 2018 από τον Anthony Neilson για το Royal Court. Ο Anthony Neilson έχει χαρακτηριστεί ως πρόδρομος του in yer face theatre, όμως ο ίδιος απορρίπτει τον χαρακτηρισμό, αποκαλώντας το θέατρο του «εμπειρικό θέατρο» (experiential theatre). Στα έργα του εγείρει την ηθική του κοινού, τείνει να συμπεριλάβει μέσω της ηθικής (της αυθεντικής ηθικής του κάθε ατομου, όχι την ηθική που υιοθετεί) το κοινό, ώστε οι θεατές να μετέχουν της δραματικής διαδικασίας να μην είναι μόνο παρατηρητές. [1] Η παράσταση «Prudes» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, τιμά αυτή την οπτική. Δεν είναι μόνο η ερμηνεία των ηθοποιών που χαρακτηρίζεται εξαιρετικά εξωστρεφής, κι οι ίδιοι εμπλέκονται άμεσα με το κοινό, αλλά και η επιλογή του χώρου και η θέση των θεατών ως προς το σκηνικό, που μας τοποθετεί όλους μαζί σε αυτή την εξομολογητική συνθήκη των δύο ηρώων του Neilson.  

Οι φωτισμοί της παράστασης είναι μέρος της δραματικής συνθήκης, καθώς η διαφοροποίηση τους σηματοδοτεί τι μοιράζεται ο κάθε ηθοποιός με το κοινό χωρίς να το γνωρίζει ο άλλος. Η επιλογή του λαμπατέρ, ως μέσο – σύμβολο της απευθείας επικονωνίας με το κοινό, έχει μια ιδιαιτερότητα. Η εξέλιξη της συζήτησης σημειολογείται και στα φώτα, καθώς τα λαμπατέρ εγκαταλείπονται και η γενική φωτιστική συνθήκη παραπέμπει στην θεατρική λειτουργία, δηλαδή στον τρόπο που αποφορτίζεται το θέατρο φωτιστικά μετά από την ένταση της παράστασης, με τους ηθοποιούς να παραβρίσκονται στον σκηνικό χώρο αλλά πλέον χαλαροί. Φυσικά στην περίπτωση της παράστασης “Prudes”, αυτό είναι μια συνθήκη μέσα στην συνθήκη της δραματικής εξέλιξης, και σε καμία περίπτωση δεν μειώνεται η ένταση κι η ενέργεια, είναι όμως μια αίσθηση ότι όλα «βγήκαν στη φόρα» και το «δια ταύτα» πρέπει να κριθεί. 

Η Τζες (Αγγελική Γρηγοροπούλου) και ο Τζίμμυ (Θανάσης Ισιδώρου) έχουν χιούμορ, είναι ειλικρινείς ακόμα κι όταν δεν είναι υπέρ τους, σε αυτή την προσπάθεια να σώσουν την σεξουαλική τους ζωή. Ο Τζίμμυ θα υπερασπιστεί άπειρες φορές τον εαυτό του ως άντρα που δεν ενστερνίζεται τα πατριαρχικά πρότυπα, που μάχεται ενάντια σε αυτά. Η Τζες δεν τον διαψεύδει αλλά δεν τον στηρίζει κιόλας σε αυτή την διαδικασία. Η Τζες δεν χρειάζεται να μιλήσει για την πατριαρχία, το ζητούμενο της είναι πέρα από την φόρμα της εξουσίας, το αίτημα της έχει να κάνει με την συμπερίληψη του χρόνου και της εμπειρίας. Η ξεκαρδιστική απόπειρα να κάνουν σεξ, αφήνει να διαφανούν όλα τα κλισέ της σεξουαλικής απελευθέρωσης, μιας απελευθέρωσης που ενώ υποστηρίζει την διαφορετικότητα δεν την κανονικοποιεί αλλά την εξαίρει. Ένα μυστικό της Τζες ανατρέπει τα πάντα στην σεξουαλική ρουτίνα του ζευγαριού, κι όσο κι αν εκείνη πασχίζει να υπερθεματίσει ότι είναι πάντα η Τζες, ότι αυτό που της συνέβη δεν την χαρακτηρίζει, ο Τζέιμς αδυνατεί να το βγάλει απ’ το μυαλό του. 

Μέσα στο κλίμα του #metoo, η παράσταση του Βαγγέλη Λάσκαρη με τους απολαυστικούς Αγγελική Γρηγοροπούλου και Θανάση Ισιδώρου, έρχεται με χιούμορ και ειλικρίνεια να μιλήσει για την μετά #metoo συνθήκη: τώρα που γνωρίζουμε, πως συμπεριφερόμαστε; Πως γίνεται το #metoo μέρος της επούλωσης;

[1]  “I will presume that you know about the "In-yer-face" school of theatre, of which I am allegedly a proponent... I've never really liked the term because it implies an attempt to repel an audience, which was never my aim. In fact, the use of morally contentious elements was always intended to do the very opposite. Given that one's genuine morality (as distinctive from the morality that we choose for ourselves) tends to be instinctive rather than cerebral, engaging a receptive audience with such issues is a useful way of scrambling the intellectual response that inhibit/protect us from full involvement with what we're watching. Engage the morality of an audience and they are driven into themselves. They become, in some small way, participants rather than voyeurs. That's why I prefer the term "experiential" theatre. If I make anything, let it be that.” (Neilson, Anthony, The Wonderful World of Dissocia and Realism. Bloomsbury)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Συγγραφέας:  Anthony Neilson, Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης, Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης, Πρωτότυπη μουσική σύνθεση και ενορχήστρωση : Πάνος Πανάκος, Σκηνικός χώρος και ενδυματολογική επιμέλεια: Ντιάνα Σκιαδά, Κίνηση και χορογραφίες : Φώτης Νικολάου, Φωτογραφίες: Ίρις Κατσούλα, Αφίσα παράστασης : Γιάννης Κεντρωτάς, Επιμέλεια προγράμματος: Εκδόσεις Αιγόκερως

Παραγωγή: ProvaT.O. Athens (Prova Theatre Organization) A.M.K.E.

Παίζουν (αλφαβητικά) : Αγγελική Γρηγοροπούλου, Θανάσης Ισιδώρου

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS, Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός

Παραστάσεις: κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 70' (χωρίς διάλειμμα)

Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 12 ευρώ, Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Άνω των 65 ετών / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)  : 10 ευρώ

*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ 

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

*Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν είτε πιστοποιητικό εμβολιασμού είτε πιστοποιητικό νόσησης (εκδίδεται 30 ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως 6 μήνες μετά από αυτόν) καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Στη παράσταση θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας από τον Covid-19.