Βαλς Νο6 - Κριτική

Το Βαλς Νο6 του Φρ. Σοπέν, στοιχειώνει ένα όμορφο, καλοντυμένο νεαρό κορίτσι, που παλεύει να βάλει σε σειρα τις αναμνήσεις του. Ονόματα, γεγονότα, και συναισθήματα αναμοχλεύονται στη διάρκεια αυτού του μονολόγου του Νέλσον Ροντρίγκες, τον οποίο έγραψε το 1951, κι όμως ακούγεται σαν σύγχρονος. Ποια είναι η Σόνια; Ποιος είναι ο Πάολο; Πως εξηγείται η ανησυχία της μητέρας; Τι ρόλο έπαιξε ο γιατρός στην δολοφονία; 

Καθώς το νεαρό κορίτσι, πασχίζει να συνθέσει το παζλ των αναμνήσεων της, οι φωνές που αναφέρονται στο “θύμα”, συνθέτουν την εικόνα για τον υποψιασμένο θεατή. Η κραυγή αγωνίας της πρωταγωνίστριας “Μη λέτε θύμα, το όνομα της να λέτε! Θέλω το όνομα της!”, είναι ένα momentum τόσο δραματικό, όσο και κοινωνικοπολιτικό, σε μια περίοδο που οι γυναικοκτονίες έχουν γίνει πρωτοσέλιδα, τα θύματα στοιβάζονται σε ένα σωρό και στερούνται της ταυτότητας τους. Τα έργα του Ροντρίγκες ανεβαίνουν συχνά διεθνώς, και σε κάθε παράσταση οι συντελεστές αναδεικνύουν ευθύβολες αναφορές στην σύγχρονη πραγματικότητα, αν και έχουν παρέλθει δεκαετίες από την συγγραφή τους. “Εκεί όπου η γραφική καθημερινότητα, το τετριμμένο, το μελοδραματικό παλεύουν με την τραγική ύλη και την ανάγκη για κάθαρση”¹, όπως γράφει η Ελένη Βαροπούλου, οι χαρακτήρες του Ροντρίγκες συνδιαλέγονται και συχνά συγκρούονται με τα αρχέτυπα. 

Η εμβληματική αίθουσα χορού του Ξενοδοχείου Μπάγκειον, φιλοξενεί την Σόνια, και η εμφανής αλλοίωση των υλικών, από τον χαρακτηριστικό καθρέφτη έως τους φθαρμένους τοίχους και τα “εντόσθια” της οροφής που ξεχωρίζουν ανάμεσα στον διάκοσμο προσθέτουν στην δυστοπική τοποθεσία της πρωταγωνίστριας. Πολλά έχουν γραφτεί για το υποσυνείδητο και την εικονογραφική μεταφορά/αλληγορία ενός σπιτιού, στην προκείμενη η Σόνια τρέχει τους διαδρόμους γύρω από την αίθουσα χορού, ανοίγει και κλείνει πόρτες για να καταλήξει πάντα στην ίδια αίθουσα, με την ίδια υπαρξιακή απορία. Η κούνια που κατεβαίνει δραματικά από ψηλά, και στην οποία λικνίζεται η Σόνια στην διάρκεια που προσεγγίζει την αλήθεια, είναι μια σκηνογραφική προσθήκη στον χώρο του παλιού ξενοδοχείου, που μοιάζει σαν να ήταν πάντα εκεί. Η Κατερίνα Καλφόγλου που επιμελείται και το κοστούμι, αναδεικνύει τον χώρο και τις διαστάσεις του, και τοποθετεί τρόπον τινά την Μαρία Κουβίδη-Σόνια, μέσα σε αυτό το ιδιόμορφο “Κουκλόσπιτο”, από το οποίο ούτε ο θάνατος δεν μπόρεσε να διαφύγει. 

Ο Κωνσταντίνος Φάμης σκηνοθετεί την Μαρία Κουβίδη, η οποία πρωταγωνιστεί στον ρόλο της Σόνια, αλλά υπογράφει και την μετάφραση. Η Μαρία Κουβίδη, πείθει τόσο κινησιολογικά όσο και παραστασιολογικά, καθώς “λικνίζεται” στα όρια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Το κείμενο του Ροντρίγκες, είναι αριστοτεχνικό ως προς την δυστοπική έκφραση του αδιέξοδου εφιάλτη, η ατμόσφαιρα θρίλερ υποστηρίζεται τόσο σκηνοθετικά όσο και με την μουσική επιμέλεια του Γιάννη Μαδούρου. Η Μαρία Κουβίδη, ως ερμηνεύτρια και μεταφράστρια, διαθέτει αυτή την βαθιά κατανόηση των λεγομένων της Σόνια, και τα παντρεύει με εξαιρετική κινησιολογική δεινότητα (Ηρακλής Κωτσαρίνης). Φωνητικά, σε δύσκολα σημεία της αφήγησης, καταφεύγει σε υψηλές φωνητικές εντάσεις, που αλλοιώνουν το υπέροχο ηχόχρωμα του μεταβατικού χαρακτήρα της Σόνια. 

Σε μια πληθώρα παραστάσεων για την θέση της γυναίκας, την ευαλωτότητα  και τον ρόλο της κοινωνίας στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτών των ανθρώπων που κακοποιούνται και δολοφονούνται καθημερινά, η παράσταση “Βαλς Νο6”, είναι μια εξέχουσα ευκαιρία για καλό θέατρο και κοινωνική αφύπνιση. 

¹https://simatakapnou.art/wp-content/uploads/2020/03/1995-RODRIGEZ.pdf

Info