Η Συνωμοσία του Dennis. Μέρος τέταρτο

...

Η Θάλεια, έκατσε, έφερε τα πόδια της στο πλάι, χαλάρωσε το σώμα της και ακουμπώντας τον αγκώνα στο μπράτσο του καναπέ, στήριξε το κεφάλι πάνω στην παλάμη της. Άφησε ένα 'χμ' να ξεφύγει ανάμεσα από τα χείλη, πετάρισε τις βλεφαρίδες της και τον κοίταξε διερευνητικά. Από που αντλούσε όλη αυτή την αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία; Τι ήξερε εκείνος που της διέφευγε; Το πρόθεμα 'παν' στην λέξη πανδημία δεν σηματοδοτούσε την ίδια δυσκολία σε όλο τον πληθυσμό; Αν μη τι άλλο, αν υπήρχε κάτι που να συγκρατεί την προσωπική της κατάρρευση, αυτό ήταν μια φιλική συναίσθηση ότι όλοι οι άνθρωποι μοιράζονταν αυτή την στενοχώρια, τον φόβο, την ανάγκη να προστατευτούν και να προστατεύσουν από έναν αόρατο εχθρό. Και να σου αυτός απέναντι της, να αποπνέει ηρεμία και θετικό πνεύμα, σε πλήρη συντονισμό με τις αισθήσεις του, σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Τον παρατηρούσε να ψάχνει την άκρη για να τραβήξει το προστατευτικό του φελλού από το κρασί. Τα δάχτυλα του έψαχναν αυτή την μικρή εγκοπή, που τραβώντας την θα ξετυλιγόταν η πλαστική επωνυμία από το στόμιο αποκαλύπτοντας τον φελλό. Η ίδια συχνά παράκαμπτε αυτό το βήμα, τοποθετούσε το τιρμπουσόν απευθείας και ξεβιδώνοντας τον φελλό από το στόμιο ξεσκιζόταν μαζί και το πλαστικό του περιτύλιγμα. Αναρωτιόταν τώρα αν ήταν ζήτημα υπομονής, ή περισσότερο μια απόφαση απλοποίησης της διαδικασίας. "Απλοποίηση", μια ωραία λέξη, πολυσύλλαβη, σύνθετη δύο άλλων λέξεων, κάνω απλά... τώρα βέβαια σε δεύτερο χρόνο αυτή η απλοποίηση ως προς το άνοιγμα του κρασιού είχε και μια δόση βιαιότητας, μια ορμή, σαν να σκίζεις το πολύχρωμο χαρτί συσκευασίας δώρου, να δεις τι κρύβεται. Ασυναίσθητα χτύπησε απαλά τα χείλη της ενώ το βλέμμα της είχε επικεντρωθεί στο στόμιο του μπουκαλιού.

- Θέλεις να το ανοίξεις εσύ; είπε ο Dennis και προσπάθησε να συναντήσει το βλέμμα της. Την παρατήρησε όπως ήταν κουρνιασμένη στην γωνία του καναπέ. Δεν είχε περάσει χρόνος από πάνω της, αλλά κάτι είχε βαρύνει. Πριν το ταξίδι είχαν μιλήσει ελάχιστα. Ίσως καθόλου, τώρα που το ξανασκεφτόταν. Το τελευταίο διάστημα η επικοινωνία τους ήταν μια ανταλλαγή επιβεβαίωσης καλής υγείας και οικονομικής σταθερότητας. Συχνά περνούσαν μεγάλα διαστήματα κατά τα οποία δεν υπήρχε καμία ανταπόκριση. Συνήθως με την Θάλεια συναντιόταν στο "πέρασμα". Κι επρόκειτο πάντα για το δικό του πέρασμα από ή και προς ένα νέο κεφάλαιο, με την Θάλεια να υπογραμμίζει την σταθερά. Γνώριζε τι να περιμένει από εκείνη, και την προσέγγιζε όταν χρειαζόταν αυτή την λογική συνάφεια, την καλώς συγκερασμένη σχέση αιτίου και αιτιατού που σταθεροποιούσε την δική του ενστικτώδη συμπεριφορά. Είχαν μια σχέση σαν δίσκος βινυλίου και πικάπ: ο δίσκος έπαιζε ενώ η βελόνα πέρναγε από τα αυλάκια του και ξετυλιγόταν η ιστορία. Τώρα όμως ο δίσκος έπαιζε και η βελόνα χοροπηδούσε στο ίδιο σημείο, το αποτέλεσμα ήταν κακόηχο ή μια κραυγή για βοήθεια.

Η Θάλεια δεν έδειξε καμία διάθεση να ασχοληθεί με το κρασί. Συνέχισε να παρατηρεί τα χέρια του και την διαδικασία που ακολουθούσε. Φαινόταν εξαιρετικά μεθοδικός, σαν να είχε προϋπολογίσει τις κινήσεις, τον χώρο και τον χρόνο. Χρόνια παρατήρησης στο θέατρο την είχαν εκπαιδεύσει πως να "πιάνει" τις λεπτές απολήξεις ενός χαρακτήρα από κινήσεις ρουτίνας ώστε να σχεδιάζει κοστούμια που να ολοκληρώνουν την εικόνα του. Ο τρόπος που κάθεσαι, που τρως, που μεταχειρίζεσαι τα αντικείμενα αφήνει να διαφανεί ο χαρακτήρας σου, κι ο χαρακτήρας συμπληρώνεται με αφαίρεση ή υπερβολή στην ενδυμασία. Φυσικά ο Dennis ήταν "κόντρα" ρόλος. Από βαθιά εμπειρία γνώριζε ότι ανά πάσα στιγμή όλη αυτή η μεθοδικότητα μπορούσε να ανατραπεί, κι όλη η εικόνα της προσεκτικά υπολογισμένης διαδικασίας να διαρραγεί με μια αναπόφευκτη πράξη. "Αναπόφευκτη" για κείνον, έτσι τις χαρακτήριζε αυτές τις κινήσεις που σαν να έρχονταν από το πουθενά, άλλαζαν εντελώς τον ρου των γεγονότων. Μαζί του άφηνε πάντα περιθώριο στην συλλογιστική που ανέπτυσσε για να καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα για εκείνον, καθώς γνώριζε εκ προοιμίου ότι εκείνος θα άφηνε τον έλεγχο επιτρέποντας στο αναπόφευκτο να διεισδύσει. Αυτός ήταν ο Dennis και αυτή ήταν η γοητεία του, ακόμα κι αν εκείνη δεν θα επέτρεπε ποτέ "αναπόφευκτες" λοξοδρομήσεις της δικής της συλλογιστικής. Φευ, το "αναπόφευκτο" εδώ και καιρό είχε εγκατασταθεί στον ρου των δικών της γεγονότων. Ακάλεστο είχε εισχωρήσει στις διαδικασίες της και ανέτρεπε την συλλογιστική της, προκαλώντας παρακώλυση κάθε ενέργειας της, μια επαναλαμβανόμενη παύση.

Ο Dennis τοποθέτησε το τιρμπουσόν και αφού το γύρισε αρκετές φορές μέσα στον φελλό το ακούμπησε πάνω στο τραπέζι χωρίς να το τραβήξει. Σκέφτηκε αστραπιαία την εικόνα του παλιού πικάπ, τον δίσκο βινυλίου, την βελόνα να χοροπηδά ατσούμπαλα στο ίδιο σημείο. Σίγουρα θα τραυμάτιζε ανυπολόγιστα την κοχλιοειδή αυλακιά, και τότε σίγουρα δεν θα ακουγόταν ποτέ πια μια όμορφη ιστορία. Πήρε ξανά το μπουκάλι στα χέρια και τράβηξε απότομα το τιρμπουσόν, "τα πικάπ χαλάνε, το ίδιο και οι δίσκοι", σκέφτηκε και άρχισε να σιγομουρμουρίζει σε ρυθμό 3/4. Έφερε το κρασί κοντά στην μύτη του κι απόλαυσε το φρέσκο άρωμα που ξεχυνόταν από το μόλις ανοιγμένο μπουκάλι. Η σκέψη της Θάλειας περιφερόταν, σαν χαλασμένος δίσκος, γύρω από τις λέξεις 'παν' και 'αναπόφευκτο', ώσπου τον είδε να φέρνει το στόμιο του μπουκαλιού στο στόμα του και κεραυνοβολήθηκε! Αστραπιαία τράβηξε το μπουκάλι από το χέρι του, ενώ κόκκινες σταγόνες έβρεξαν την κόκκινη βλάστηση του πατώματος. Ο Dennis αποσβολωμένος, με μάτια γουρλωμένα κοίταξε την Θάλεια, που κοίταζε την φλοκάτη, και άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό που απλώθηκε στο πρόσωπό του σαν πλατύ χαμόγελο

- Σπονδές.

- Σπονδές σε μια κόκκινη φλοκάτη; αναρωτήθηκε η Θάλεια και ήπιε μια γενναία γουλιά απευθείας απ' το μπουκάλι.

... συνεχίζεται

Πίνακας του Δημοσθένη Σκουλάκη, φωτογραφία από την Αναδρομική Έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη “Ο Μεγάλος Αντιφατικός”, ενότητα “επανεγγραφές” (1997-2009)