Μαζί ποτέ: αιτία υπάρχει … για ό,τι δεν πάει καλά, του Τσιμάρα Τζανάτου - Κριτική

Φαντάσου τον εαυτό σου σε ένα βιομηχανικό χώρο, υπάρχουν φώτα, καπνοί, ηλεκτρονική μουσική. Έχεις πιει … πολύ …  λίγο. Ο ρυθμός της μουσικής σε διαπερνά, νιώθεις τον βόμβο της μέσα σου. Τα μέλη του σώματος σου κινούνται ρυθμικά. Κλείνεις τα μάτια. Γύρω σου, άλλα σώματα σε παρόμοια κατάσταση. Μαζί και Μόνοι. Μόνοι μαζί. Μαζί Ποτέ…

“Εσεις με λέτε Έρωτα.

Εγώ με λέω Ερώτημα.

Αναπάντητο.” - Αγνώστου - 2013, Τσιμάρας Τζανάτος 

Στο υπόγειο του Bios, σε περιμένει ένα κλαμπ, με μουσική ηλεκτρονική, καπνό, φώτα, στην είσοδο στέκουν δύο άνθρωποι, με σφραγίδες για το χέρι σου, για να μπεις και να πιεις, να χορέψεις, να χαθείς σε ένα μη-τόπο, χωρίς ρίζες σε μια παρουσία της απουσίας σου. Ο Τσάϊτ, η Σιμπελ, ο Νίκο και η Σέλμα, χορεύουν, πίνουν, επιθυμούν, ίσως να μην ζουν, όχι όπως περιμένουν να ζήσουν, είναι δεσμευμένοι με τον Έρωτα και η δέσμευση αυτή τους παραλύει από την ζωή τόσο ώστε να την απειλούν με ένα πιστόλι στο χέρι. Εμείς είμαστε εκεί ανάμεσα τους καθιστοί, όρθιοι, με ένα ποτό στο χέρι, κουνιόμαστε ρυθμικά ή στέκουμε και παρακολουθούμε. Οι θεατές είμαστε οι αόρατοι μάρτυρες της ερωτικής και υπαρξιακής αγωνίας των ηρώων του έργου, ενός έργου ποιητικού, έναν μοναχικό μονόλογο ενός ερωτευμένου ανθρώπου. 

Ο Λευτέρης Παπακώστας σκηνοθετεί ένα από τα πρώτα έργα του σημαντικού καλλιτέχνη και συγγραφέα, Τσιμάρα Τζανάτου, που έφυγε το 2022 από τη ζωή. Ο λόγος για το «Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά», ένα κείμενο εμπνευσμένο από την ταινία του Φατίχ Ακίν, “Gegen Die Wand” / “Head On”. Ο Τσάϊτ στούκαρε το αυτοκίνητο του σε ένα τοίχο, η Σιμπέλ καταπιέζει την σεξουαλική της ταυτότητα μέσα στο πατριαρχικό περιβάλλον που ζει. Ο ένας για τον άλλο είναι απελευθέρωση. Ένας γάμος, μια σύμβαση που σύντομα θα τιναχτεί στον αέρα. Η σχέση του Τσάϊτ και της Σιμπέλ υπήρξε, το ψέμα που ήταν αλήθεια. Φίλοι που παραστέκονται γιατί κι αυτοί πενθούν έναν έρωτα: η Σέλμα δίνει διέξοδο στην Σιμπέλ. Φίλοι που θυσιάζονται, αλήθεια γιατί σκοτώνουμε τους φίλους μας; Ίσως δεν ήταν ποτέ φίλοι μας ή εμείς δεν υπήρξαμε φίλοι τους. Κι όλα διαδραματίζονται μέσα σε ένα σκοτεινό βιομηχανικό χώρο, με δυνατή μουσική, φώτα στρόμπο, και καπνό, ανάμεσα σε σώματα που λικνίζονται και σώματα που στέκουν ακίνητα. 

Ο Λευτέρης Παπακώστας στο σκηνοθετικό του σημείωμα αναφέρεται στην προσπάθεια της ομάδας “να αναζητήσει νέες φόρμες [...] δημιουργώντας μία dance-club παράσταση/εμπειρία, μαζί με τους θεατές.Έτσι οι θεατές θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση με την συνοδεία του ποτού τους, κινούμενοι και αυτοί μαζί με τους ηθοποιούς σε μια ενιαία σχέση σκηνής και πλατείας.” Ομολογώ ότι είναι μια φιλόδοξη σκηνοθετική προσέγγιση που σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνεται, θα αναφερθώ σε ένα βασικό ζήτημα που δυσχεραίνει την πραγμάτωση της,  αυτό του ήχου. Η μουσική είναι υπερβολικά δυνατά για την φωνητική ερμηνεία, οι εντάσεις στις φωνές των ηθοποιών ανεβαίνουν για να βγουν πάνω από την μουσική με αποτέλεσμα να χάνονται, κάποια λόγια, ή να ακούμε θραύσματα τους. Σε ένα βαθμό αυτό συνάδει με την ρεαλιστική αίσθηση της παράστασης, και φυσικά η μουσική δεν είναι συνεχώς τόσο δυνατή, άλλωστε η μουσική είναι αναπόσπαστο μέρος αυτής της παράστασης, αλλά θέλει ένα μικρό “καλιμπράρισμα” μαζί με τις φωνές των ηθοποιών, ίσως χρήση μικροφωνικής;

Οι ηθοποιοί της παράστασης: Κατερίνα Παρισσινού, Γιώργος Τριανταφύλλου, Μαρία Γκιώνη, Βιβή Μπουτάτη  είναι εξαιρετικά παρόντες στο σκηνοθετικό όραμα του Λευτέρη Παπακώστα που ερμηνεύει και ο ίδιος τον ρόλο του Τσάϊτ. Έχουν όλοι ανεξαιρέτως υπέροχη άνεση στο κομμάτι της κίνησης και σωματικής έκφρασης, δείχνουν μια όμορφη ομαδική ενέργεια και διάθεση καθώς κινούνται μέσα στον χώρο, και βρίσκουν ο ένας τον άλλο σαν να πρόκειται για μια αναπόφευκτη μαγνητική έλξη. Τα κοστούμια, και τα σκηνικά αντικείμενα παραπέμπουν σε μια πιο λιτή γκοθ πανκ αισθητική. Τα νυφικά αξεσουάρ και οι φωτισμοί (Άρης Αθάνατος) δημιουργούν μια υπερβατική εικόνα για τον γάμο του Τσάϊτ και τις Σιμπέλ, ενώ στο “γαμήλιο πάρτι” τα ίδια αξεσουάρ συντείνουν σε μια non binary σκηνή εξαιρετικής αισθητικής και νοήματος. 

Η παράσταση “Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά”, είναι μια άλλη θεατρική εμπειρία, μη συμβατική, που επιτρέπει στον θεατή να έρθει κοντά, να είναι στον τόπο της δράσης χωρίς να το επιβάλει. 

Συντελεστές 

Σκηνοθεσία:  Λευτέρης Παπακώστας, Κουστούμια: Σπύρος Γκέκας, Μουσική: Μάριος Τσάγκαρης, Φωτογραφίες/Φωτισμοί/videoart: Άρης Αθάνατος, Κίνηση:  Βιβή Μπουτάτη, Σκηνικά αντικείμενα: Μαρίνα Μηλιάρη, Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Γεωργίου, Συνεργάτης σκηνοθέτη: Μικαέλα Δανά, 

make up artist (φωτογράφισης): Καλλιόπη Βόβλα, Διεύθυνση  παραγωγής:  Μαριετίνα Σιμάτου, Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη 

Παίζουν:  Κατερίνα Παρισσινού, Γιώργος Τριανταφύλλου, Μαρία Γκιώνη, Λευτέρης Παπακώστας, Βιβή Μπουτάτη

Θέατρο Bios, Πειραιώς 84, Τηλ:.2103425335 

Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη, 21:15 (Από 29 Φεβρουαρίου για 14 παραστάσεις )

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 14 (γενική είσοδος), 10 (μειωμένο)

Προσφορά Προπώλησης 8 ευρώ

Προπώληση: more.com